Ik duw het hekje nog maar open of zie op het erf een oudere man staan. De man van Olga? Hij groet me uit de verte. Ik ga naar hem toe en geef hem een hand. En daar stokt mijn initiatief. Hij geeft een stevige handdruk en zegt zijn naam: Viktor. Een heel stevige handdruk, evenwel zonder te knijpen. Een stevige handdruk die geen spel is. Hij kijkt me recht in de ogen met een verkennende maar ook – alsof dat heel goed mogelijk is – herkennende blik. De handdruk blijft maar duren en wordt toch een beetje ongemakkelijk. Ook of juist doordat het eigenlijk geen handdruk meer is? In een handdruk wordt gewogen, hier hangt een ander gewicht aan. Het voelt bijna als stevig handjes houden. Het eigenaardige is dat het net niet eigenaardig genoeg is om eigenaardig te zijn. De handen lossen zich en ik ga naar het kleine huisje.
Ik maak mijn rugzak leeg en giet warm water in mijn oploskoffie. Ik voel dat het Russisch dat wordt gesproken tot mij is gericht ook al zie ik niet wie die woorden spreekt en weet ik niet wat me wordt verteld. Ik verlaat het afdakje richting erf. In mijn richting komt een man waaraan je onmiddellijk “iets” ziet. Dat ongedefinieerde, vage iets zal tijdens mijn verblijf geleidelijk een vastere vorm krijgen. Nog voor ik de gebogen sigaret in zijn linkerhand zie, weet ik dat hij me een vuurtje vraagt. Begrijp ik onbewust meer Russisch dan ik bewust registreer? Ik bied hem een vuurtje aan en hoor dan hoe hij serieus onder zijn voeten krijgt van Olga. Hij mag niet op dat stukje van het erf komen, hij moet me met rust laten. Ze zegt dat op een zo’n verontwaardigde toon dat ik het niet kan laten te reageren dat er helemaal geen probleem is. Wie is die man die een vuurtje vroeg? Hun zoon?
Hij rookt zijn sigaret zittend op een boomstronk zo’n 20 meter van mij verwijderd, ik de mijne in de stoel onder het afdak van het kleine huisje. Nu de afstand groot genoeg is, kan ik hem echt zien. Hij zit daar met ontbloot bovenlijf. Zijn donkerbruin getaande lijf toont dat hij veel in de open lucht werkt. Zijn leeftijd is moeilijk in te schatten. Mocht ik moeten gokken, dan zou ik zeggen rond de 45. Verschil met zonet is dat hij nu op zijn hoofd een witte zakdoek draagt. Een zakdoek waarvan de hoeken zijn geknoopt zodat hij min of meer stabiel op zijn hoofd blijft liggen. Hij staart voor zich uit.
Terwijl ik mezelf koffie uitschenk, zie ik Olga aankomen. Ze komt me vertellen waar ik haar kan vinden, mocht ik haar nodig hebben: in de moestuin achter het huis. Ik vraag of ik die mag zien. Natuurlijk mag dat. We dalen een paar aarden trapjes af en wat ik dan zie, is moeilijk nog een moestuin te noemen. De oppervlakte van dit veld of deze akker kan ik niet onmiddellijk inschatten maar is zeker een paar honderd vierkante meter groot. Olga leidt me doorheen het deel links van de trap . Meer dan de helft van dit deel wordt ingenomen door aardappels. Olga toont en benoemt ook de andere gewassen: wortels, witte en rode ui, knoflook, tomaten, augurken, zoete pepers, sla, radijs, kool, …. De moestuin is op een onzichtbare manier opgedeeld tussen “van haar” en “van de buren”. Zo weet ik meteen dat Viktor niet haar man maar samen met zijn vrouw (die ik nog niet heb gezien) “de buren” is. Olga vertelt dat ze van wat ze hier in de zomer verbouwt een heel jaar kan leven. De rivier geeft haar vis. Enkel het vlees dat ze maar heel af en toe eet, koopt ze in de winkel. Onmiddellijk achter het huis staan heel wat bijenkorven. Momenteel zijn ze niet bewoond. In het begin van de zomer voert Viktor de bijen met zijn vrachtwagen tot diep in de taiga. Olga probeert me uit te leggen waarom hij dat doet, maar duidelijk wordt het me niet.
Tekst en foto’s: Lieven Vandenhole
