Lieven Vandenhole uit Roeselare vertelt over zijn taalstage in Krasnojarsk. Door zijn ironisch en sfeervol dagboek herontdekt Spasibo met een niet te onderdrukken glimlach Rusland.
‘Het is een oude liefde die begint met de aantrekkingskracht van een uitgestrekt dunbevolkt land met een overweldigende natuur. Bijna 20 jaar geleden vat ik het plan op naar Vladivostok te fietsen. Op de avondschool leer ik een jongeman uit Kirgistan kennen. Hij leert mij Russisch, ik hem Nederlands. Hij stopt met de avondschool en we verliezen elkaar uit het oog. Ook mijn studie van het Russisch verwatert. Het Vladivostok-plan leeft een gekiemd maar ondergronds leven.
Jaren later, wanneer mijn werksituatie het toelaat, begin ik Russisch te studeren aan het SNT te Brugge. Door de gedrevenheid van de juffen, die ons niet enkel de Russische taal leren maar ons ook in contact brengen met de Russische cultuur, begint er naast die aantrekkingskracht van de natuur ook een fascinatie voor de Russische ziel te groeien.
Na een door de juffen georganiseerde reis naar Sint-Petersburg en een door een klasgenoot georganiseerde reis naar Moskou, wil ik een ander deel van Rusland leren kennen. Ik besluit om Russisch te studeren aan de Siberische Federale Universiteit (СФУ) te Krasnojarsk. Na een paar weken van acclimatisatie trek ik ook buiten de stad op verkenning…
De fragmenten die enkel door een cijfer worden voorafgegaan, verhalen die verkenning buiten de stad Krasnojarsk. Deze zijn chronologisch geschreven.
De fragmenten voorafgegaan door een letter-cijfer-combinatie zijn losse, niet chronologisch maar thematisch georganiseerde stukjes.
Één
Na er een hele tijd naar uit gekeken te hebben, maar ook na de nodige “research” kan ik eindelijk vertrekken op “verkenning van het Rusland van mijn verbeelding”. Zoals dat gaat met een verlangende Lieven, ben ik natuurlijk uren te vroeg aan het station.
Als er al iets is dat ik mis, dan is het wel het volgende: op een terras zittend met een kop koffie in de ene en een sigaret in de andere hand “mensen kijken”. Hier aan het station is net als in de rest van de stad (voor zover ik weet) geen terras. En roken is verboden in een straal van 15 meter rond de stationsomgeving. Maar toch: met een meeneemkoffie in een plastic tas in de ene hand, een sigaret in de andere hand, zittend aan een fontein op het stationsplein kom ik toch aardig in de buurt.
Ook vandaag word ik aangesproken door een man die een sigaret komt “schooien”. Wanneer hij merkt dat er maar drie meer in mijn pakje zitten, bedankt hij vriendelijk. Na mijn aandringen neemt hij er toch ééntje en begint hij te vertellen. Ik vermoed dat hij nooit heeft beseft dat ik amper de helft van wat hij vertelde, heb begrepen – ook al hoorde ik aandachtig toe. Het verschil met België in een dergelijke situatie: daar hoor ik amper de helft.
Zoals gebruikelijk gaat de tijd eerst tergend langzaam voorbij om dan plots veel te snel te gaan. Ik moet me nog reppen om mijn trein te halen. Wagon nummer 1 helemaal vooraan net na de locomotief. Maar één locomotief. Voor goederentreinen zijn het er steeds drie.
Voor je opstapt, wordt je ticket en je paspoort gecontroleerd door de wagonverantwoordelijke. Het wordt dus even wachten in de rij die hierdoor ontstaat. Blikken kruisen elkaar. De meeste paspoorten zijn Russische. Een door veel vrouwen ongetwijfeld mooi bevonden grijze man met een getaand smal gelaat, indringende blik en verzorgde snor is net als ik een van de buitenstaanders. Hij merkt mijn bordeaux gekleurd paspoort, ik zijn groen paspoort. Welke nationaliteit hij heeft of hoe hij heet, zal ik nooit te weten komen. En toch zullen we elkaar nog ontmoeten…’
Tekst en foto’s: Lieven Vandenhole
