Tien

Okt 6, 2017
Rivier Kizir
Rivier Kizir

Olga heeft mijn bedenkingen omtrent het zwemmen in de rivier gehoord. Ze vraagt Viktor waar er best kan gezwommen worden. Van zijn uitleg begrijp ik enkel dat dit op twee plaatsen kan. Zoals wij een kaart in ons hoofd hebben van een stad en zijn straten, zo hebben zij er één in hun hoofd van de rivier, het bos en zijn paadjes. Hun kaart kan ik niet lezen.

Via een ander pad dan deze voormiddag wandelen we naar de rivier. Het hoge gras streelt je benen. Een verontrustende streling. Ik ben nog steeds in korte broek en Olga had me deze morgen aangeraden een lange broek te dragen. Er zouden hier heel veel teken zitten.

We zijn er bijna, zegt ze. Ik hoor mensen. Hopelijk niet te veel, denk ik. Het valt mee: drie twintigers en een jonge tiener. Ze groeten Olga – hier kent iedereen iedereen – en dan ook mij. De Kizir is hier heel wat rustiger: het lijkt erop dat haar kracht is gebroken door het groot eiland in het midden van de rivier. Als je naar het eilandeinde kijkt en ziet hoe de Kizir aan de andere kant van het eiland te keer gaat, dan is de nog duidelijk merkbare stroming aan deze kant stilstaand water.

Lieven Vandenhole
Lieven Vandenhole

De twintigers zijn gekleed aan het pootjesbaden en starten een luchtig babbeltje met Olga. Er zijn hier zoveel bloedzuigende insecten dat ik niet rap genoeg het water in kan zijn. Koud maar warmer dan verwacht. Elk stukje lichaam dat niet is ondergedompeld, wordt bestormd door het insectenleger. Het water is ondiep. In het midden is deze kant van de Kizir net diep genoeg om schoolslag te zwemmen zonder je te stoten. Ik gebruik Olga en de twintigers om mijn positie te bepalen. Als je zwemt ga je vooruit (oef zeg). Als je je op je rug laat drijven, kan je toch beter niet te lang wegdromen bij het schitterende wolkenspel.

Olga haalt twee klapstoeltjes uit een schuur en zet die aan het vuur. Ik moet plaats nemen. Ik staar in het vuur, af en toe opkijkend naar hoe Viktor de reeds gekuiste vissen prepareert. Met de wijsvinger een beetje zout uitwrijven in de buikholte. Waar voorheen de ingewanden zaten, opvullen met ajuin, een verse kruidenmengeling en een beetje citroen. Voor je ze oprolt in aluminiumfolie nog wat zout uitwrijven over de buitenkant van de vis. Viktor zegt: “Бесконечно можно смотреть на три вещи: горящий огонь, бегущую воду и на то, как работает другой человек” (“Je kan oneindig lang kijken naar drie dingen: brandend vuur, stromend water en naar hoe anderen werken.”) Ik weet niet of dat zijn intentie was, maar na het laatste stuk van die typisch Russische (?) uitdrukking, kan ik niet anders dan hem helpen. Dit helpen komt er al rap op neer dat hij toekijkt of ik het wel goed doe en vervolgens de geprepareerde vissen wikkelt in aluminiumfolie.

Olga en de vrouw van Viktor brengen schalen met groenten en brood aan. Viktor zegt dat hij zin heeft in 100 gram. Hij vraagt aan zijn vrouw of zij die wil brengen. Het is niet dat hij die zelf niet wil halen. Nee, zijn vraag om hem die 100 gram te brengen, is een vraag om toestemming. Zijn vrouw stribbelt wat tegen. Hij reageert een maal en laat het dan voor wat het is. Eén van de volgende plateaus die wordt aangebracht, wordt vergezeld van een klein flesje wodka en twee glaasjes. Nog voor we beginnen eten, worden die glaasjes gevuld. Eentje voor Viktor, eentje voor mij. “Op de vriendschap”. Ik volg zijn voorbeeld en sla het glaasje in één keer achterover.

Overwegend vegetarisch in het leven staand, heb ik natuurlijk weinig vergelijkingsbasis. Maar wat een lekkere vis. Er wordt bijna niet gesproken, enkel gegeten, en het is goed zo.

De enige die voor wat animo zorgt, is de kleindochter van Viktor en zijn vrouw. Het blonde meisje dat ik al eerder op de dag zag rondlopen op het erf proest het uit wanneer ik haar in het Russisch begroet. Ze heeft meteen ook een roepnaam voor me klaar: итальянец (“italjanjets”/Italiaan). Onmiddellijk nadien vertelt ze me in het lang en in het breed een verhaal over waarom vissen niet lekker zijn.

Tekst en foto: Lieven Vandenhole

Lees het Dagboek uit Rusland

Vorig artikel Boris Akoenin: ‘De illusie van verandering’
Volgend artikel Dag van de leraar

Maart 2024

Ons steunen

Deel je Trakteer ons op een 
Spasibo bestaat zonder geld, maar niet zonder inspanning. Vind je een artikel leuk? Doneer voor een vrijwilligersvergoeding van je favoriete auteur. Elke cent telt!