Vroege namiddag van nog steeds dezelfde dag. Een heel zonnige dag. Ik nestel me in de zon en probeer verder te lezen in een Russische detective. Sommige pagina’s moet ik wel tien woorden opzoeken, andere pagina’s geen enkel. Wat is het hier stil. Je hoort zelfs de vleugelslag van de roofvogel die hier al een tijdje rondcirkelt.
Een gesprek met Olga vormt een ideale onderbreking van mijn lezen. Olga werd geboren en groeide op nabij de grens tussen Oekraïne en Rusland. Ze studeerde Russische literatuur aan de universiteit van Sint-Petersburg toen ze daar de man van haar leven leerde kennen. Hij was van Abakan en ze besloot hem te volgen. Meer en meer begonnen hoogoplopende ruzies hun gezinsleven te verstoren. Twintig jaar geleden – ze was toen 45 – besloot ze te scheiden en hier in het dorp op zo’n 150 kilometer van Abakan te komen wonen. Ze heeft van toen af aan als alleenstaande moeder haar drie kinderen opgevoed. Van haar ex-man kreeg ze helemaal geen steun. Haar familie woonde nog steeds nabij de grens met Oekraïne en kon haar dus maar moeilijk helpen. Een van haar zonen woont in Sint-Petersburg, haar dochter in Moskou en haar andere zoon hier in het dorp. Haar enige zus woont in Oekraïne.
Olga stelt me voor om rond 18 uur te gaan zwemmen en nadien samen met de buren het avondmaal te nuttigen. Deal!
Na het gesprek eventjes te laten bezinken, probeer ik me terug in de detective te begeven. Van het ene verhaal naar het andere overschakelen, is echter niet zo gemakkelijk. Ik kan mijn boek beter even aan de kant leggen.
Een jonge man van eind de twintig, begin de dertig die ik nog niet eerder zag, begroet me kort en loopt richting douche. Ik hoor water stromen en zie hem nadien terug in de andere richting lopen. Zou de zoon van Olga die hier in het dorp woont, nog bij haar inwonen?
Olga en ik moeten nog aanzetten voor onze zwempartij als Viktor al begonnen is met de voorbereiding van het avondmaal. Voor het huis, ongeveer ter hoogte van de splitsing in het Olga-gedeelte en het buren-gedeelte, ligt een openlucht kookfornuis. Een grote rechthoek afgelijnd door een paar stenen en overspannen door een metalen buis waaraan enkele ijzeren haken hangen.
Tussen de stenen liggen enkel grote houten blokken. Het kan toch niet zijn dat Viktor niet weet hoe een vuurtje aan te leggen. Wat ik stellig wel weet, is het volgende: “Dat vuur krijgt hij nooit aan de praat.” Een paar minuutjes later wordt mijn weten al onderuit gehaald. Een gasbrander kan op enkele minuten wonderen verrichten.
Tekst en foto: Lieven Vandenhole
