“Op drie maanden tijd passeren hier drie seizoenen. Enkel onze winter van negen maanden zal je missen.”
Op 18 mei heeft het in Akademgorodok voor het laatste gesneeuwd. Wanneer ik op 2 juni aankom, is het volop lente. Bloemenperken worden aangelegd. Het zelfde bos is bij iedere wandeling een ander. Mensen zijn uitbundig: de zon laat zich eindelijk krachtig zien. Af en toe een nog nooit geziene regensoort. Stortregen zonder de kracht en de gehaastheid zo typerend voor deze regen. De wolken hebben alle tijd, uren aan een stuk. Elke druppel een kortstondig straaltje. Druppels die niet neer slaan maar rustig uit de hemel dalen. Een heel gezapig tempo, doucheregen. In het Russisch bestaat er een woord voor dit soort regen: ливень. Mijn naam schrijf je in het Russisch als Ливен. Op een verzachtend teken na zijn we dus identiek.
Doucheregen afgelost door weelderig zon. Uitbundige natuur. De mens zijn pogingen deze te bedwingen – bosmaaiers, kettingzagen, bladblazers, … weerklinken veelvuldig – zijn gedoemd te mislukken. Weldra is het terug winter, gelukkig maar.
Ik ben al de hele dag op mijn hoede. Vandaag is het Ivan Koepala. Of deze nu een heidense, een christelijke of een gemengde achtergrond heeft, vast staat dat deze feestdag nu op (de nacht van 6 op) 7 juli wordt gevierd. De viering van de overgang van de lente naar de zomer kent verschillende uitingsvormen. Diegene waarvoor ik op mijn hoede was, is dat jongelingen toevallige voorbijgangers met water zouden overgieten. In de stad waar ik nu verblijf – Barnaoel, heb ik er niets van gemerkt. Het enige wat er zou kunnen aan herinneren, is het spel van de jongelingen aan de waterfontein. Een aan- en afrennen en vullen van plastic flessen die ze dan (enkel over elkaar) proberen leeg te gieten.
Ook in Barnaoel merk ik hen een eerste keer als papiersnippers in het radiatorrooster van geparkeerde wagens. Waar en ter gelegenheid van welk feest werden ze zo overvloedig uitgestrooid dat ze zich in die mate in een wagen konden verzamelen?
Pas dagen later ontdek ik hun ware identiteit. Waar je ook kijkt, steeds zie je hen met honderden tegelijk. Een indische-inkt-zwart getekend nervenpatroon op hun witte vleugels. Nog eens een paar dagen later houdt de massa-invasie van deze vlinders even abrupt op als hij begon.
In de korte zomer wordt te veel en onbeschermd genoten van de zon. Het komt erop aan zoveel mogelijk zon te verzamelen in zo'n kort mogelijke tijd. Het resultaat van een fel rood verbrande huid neem je er maar bij. Op dit streepje strand aan de Obse zee worden de limieten opgezocht. Hier wordt elk stukje lichaam blootgesteld aan de zon. Een nudistenstrand in Rusland? De buitenproportionele aanwezigheid van mannen geeft er nog een andere betekenis aan. Niet enkel nudistenstrand maar ook gedoogde ontmoetingsplaats voor de in dit deel van Rusland “onbestaande” homoseksuelen.
Werd de herfst overgeslaan gedurende mijn ziek te bed snoezen? Heeft het echt midden in de zomer gesneeuwd? Of ben ik zo lang van de kaart geweest? Te warm opdat sneeuw zou blijven liggen. Het is een andere soort sneeuw: geen sneeuwvlokken maar zaadpluizen. Oef, toch geen weken ziek wegverdoezeld. Nog steeds zomer.
En het derde seizoen dat ik had moeten merken gedurende mijn verblijf van drie maanden? Die uitspraak blijkt iets te voorbarig. De herfst kondigt zich weliswaar aan. 's Morgens en 's avonds is het flink fris. Bladeren verkleuren en verlaten hun zomerstek.
Tekst en foto's: Lieven Vandenhole
