Road trip in de kraj Altaj, 5

Okt 15, 2018
Thälmann kolchoz
Thälmann kolchoz

We zijn nog maar net op weg wanneer we opnieuw stoppen. Het grote bord aan de rand van de weg spreekt tot de verbeelding: een kolchoz! Tot de eigenlijke kolchoz is het maar een paar honderd meter rijden. Onze navigator kent deze geasfalteerde weg? Hij is in erbarmelijk staat. Krater na krater, stappend zouden we er sneller zijn. Kiezen we niet beter die stoffige landweg rechts beneden waarlangs een andere wagen ons voorbijstuift? Voor nu is het te laat. Te steil naar beneden. Voor de terugweg is de keuze gemaakt.

Het is hier heel rustig. Is er op deze voormalige kolchoz geen enkele activiteit meer? Wat bewaken deze twee blaffend op ons afrennende waakhonden dan? Nu ja waakhonden: wanneer ik hen grommend teruggroet, kiezen ze – de staart tussen de benen – het hazenpad. Hoewel de rust (vandaag is het zondag?) en de verspreid op het terrein aangetroffen werkmachines anders laten vermoeden, is deze voormalige kolchoz – na een moeilijke overgang –  nu een uitzonderlijk goed presterend privébedrijf.

Ze is er bijna in geslaagd. 

Op alle wegen die regelmatig bereden worden, tref je ze aan. Je vindt ze in alle soorten en gewichten. De ene keer is het een op een klapstoeltje gezeten bejaarde man of vrouw, dromerig voor zich uit starend. Soms gaat het om een koppel in of op hun wagen, een andere keer om een groep jongelingen zittend in de graskant. 

Hun waren worden nu eens op een tafel, dan eens op de koffer van een wagen gepresenteerd. Dikwijls zijn ze gewoon op de grond uitgestald. Een greep uit het plaatselijk heel verschillend aanbod: aardappelen, honing, prei, wortelen, aanmaakhout, (water)meloenen, paddenstoelen, aardbeien, bessen, frambozen, vis, ….

Hoewel gewoon aan deze verkopers, is ze me bijna te slim af.

Is het haar uitzonderlijk actieve verkooptactiek gekenmerkt door een zwaaiende armbeweging sterk gelijkend op die van van de politieagent die ons nog geen uur geleden aan de kant zette? Gelukkig zat toen Oksana achter het stuur. Na zijn controle van de boorddocumenten en haar rijbewijs oppert hij het vermoeden dat ik mijn gordel niet zou gedragen hebben. Haar grap dat ik helemaal geen vertrouwen heb in haar rijkunsten en dus zeker wel mijn gordel droeg, ontlokt hem een glimlach. We mogen verder.

Of staat ze zo dicht langs de weg, zo ver van haar viskraampje dat ik dat laatste helemaal niet merk en denk dat ze hulp nodig heeft? Pas bij het oprijden van de wegverbreding en de andere zwaaiende armen zie ik de vele stalletjes met gedroogde vis. Ach, zo zit het dus. Zonder te stoppen, terug de weg op.

Vis als verkoopwaar. Er moet een rivier vlakbij zijn. Net voorbij het dorp toont ze zich. De Ob, we zijn bijna thuis.

Tekst en foto's: Lieven Vandenhole

Lees het Dagboek uit Rusland

Vorig artikel Nicole Harmsen over 'De Rusluie': “De roman dient niet als vehikel voor de historische feiten”
Volgend artikel Anna Karenina – Ballet Boris Eifman

Maart 2024

Ons steunen

Deel je Trakteer ons op een 
Spasibo bestaat zonder geld, maar niet zonder inspanning. Vind je een artikel leuk? Doneer voor een vrijwilligersvergoeding van je favoriete auteur. Elke cent telt!