Moeder en dochter. Moeder vraagt: “Waar bevindt studentverblijf 10 zich?”
Is het dan toch niet overduidelijk dat ik een buitenlander ben? De laatste dagen word ik herhaaldelijk aangesproken in een vraag. Zittend op een bankje op de campus. Een fiere gieter van een vader die toch best wel zenuwachtig is voor de afstudeerceremonie van zijn dochter richt zich tot mij: “Is het toegelaten hier te roken?” Wandelend in de buurt van Akadempark – een bedrijvenpark nauw verbonden met de universiteit en zich entend op de ontwikkeling van nieuwe technologieën. Een jongeman in maatpak vraagt me de weg naar een specifiek ingenieursbureau. Zit mijn outfit – ik bracht maar weinig kleren mee en ben intussen volledig getooid in Russische makelij – hier voor iets tussen?
Ik ben aan het afdwalen. Moeder is verstandig genoeg om de door mij aangeduide richting bevestigd te weten door een echte Rus.
Ik schuif aan in de stolovaja. Om me ervan te vergewissen welke maaltijden vlees noch vis bevatten, lees ik aandachtig de erbij liggende ingrediëntenkaartjes. Pas na deze concentratie vereisende taak die – om een rij van ongeduldige medestudenten te vermijden – ook nog eens snel moet, merk ik terug de wereld om me heen. En wie staat er naast mij? Moeder en dochter van zonet. Moeder vraagt om samen te eten zodat we nog even kunnen babbelen. Zij zijn op verkenning omdat dochterlief hier volgend jaar zal studeren. Na lang twijfelen is het business-informatica geworden. Ons gesprek wordt onderbroken door een dringend telefoontje van de jongere dochter. Moeder vertelt me waarom deze belde. Een echte ramp, een ware verschrikking. De dochter van negen is op kamp. Vandaag stonden er kotleti (Russische kotleti zijn geen koteletten maar burgers) op het menu. De dochter was er al naar aan het uitkijken. Hadden ze die toch niet van vis gemaakt! En de dochter lust helemaal geen vis! Ons eten smaakt wél en het door mijn gebrekkig Russisch haperend gesprek sprokkelt zich dus samen tussen de happen door. Eens het buikje gevuld, horen we onze verplichtingen roepen. We gaan elk onze weg.
De mijne leidt echt niet ver. Naar “mijn” bankje waar ik na het eten altijd een potje meeneemkoffie en een sigaretje nuttig. Met ineengedoken hoofd droom ik weg. Wie zie ik daar bij het opkijken? Moeder en dochter. Ik vertel hen over de Belgische zegswijze dat je bij een derde opeenvolgende toevallige ontmoeting er samen enen moet drinken. Omdat zij noch ik nu de tijd hebben deze spreuk te realiseren, wisselen we onze telefoonnummers uit.
Tekst en foto’s: Lieven Vandenhole
