Na het verlaten van het dorp Inja wordt de R-256 een kleine honderd kilometer begeleid door de rivier Tsjoeja. Het is aan deze rivier dat de R-256 zijn andere naam ontleedt: de Tsjoeja autoweg.
Een groot reclamebord kondigt petrogliefen aan. De rotstekeningen kunnen enkel tegen betaling bekeken worden. Vreemd toch dat de lucht hier nog gratis kan ingeademd worden? Een bedenking die bij onze volgende tussenstop – getriggerd door een vanaf de weg zichtbare gedenksteen – wordt genuanceerd. Hier is het publiek bezit nog openbaar. De eeuwenoude rotstekeningen liggen voor het grabbelen. Snoodaards konden het niet laten ertussenin te krabbelen.
We mogen nog ietsje verder richting Mongolië voor we onze terugweg dienen aan te vatten. Oksana moet terug aan de slag, ik aan de studie. Mongolië is sowieso verboden terrein. Ik heb een single-entry visum en zou Rusland niet opnieuw in kunnen.
Voor we omkeren, strekken we ter hoogte van het monument ter ere van de chauffeurs die de Tsjoeja autoweg bereizen (памятник водителям Чуйского тракта) de benen. Het wordt een korte bergwandeling. Links van ons de sporen van een weg? Een muur van gestapelde stenen voorloper van de met stenen gevulde kubusnetten om landverschuivingen te vermijden? Een gedenkplaat bevestigt ons vermoeden: de vroegere Tsjoeja-weg. Een UAZ “Boechanka” – volgeladen met passagiers – komt onze richting uit. Waar wil die heen? Hij gaat de oude Tsjoeja-weg op en verdwijnt om de hoek. Dan zien we hem opnieuw. Minutenlang kunnen we hem volgen. Hoe ver leidt die weg nog? En zo ontstaat het plan hier volgend jaar, voorzien van tent en rugzak, terug te keren...
Tekst en foto's: Lieven Vandenhole
