Onze navigator is een vreemde knul. Bij ons vertrek uit Novosibirsk heeft hij er duidelijk geen zin in. Zijn protest: bij het hem aansluiten, laat hij de zekering die niet enkel hem maar ook het dashboard afzekert, springen. Zonder enige indicatie van je snelheid, zonder besef hoeveel benzine je nog rest, een reis van meer dan 1000 kilometer aanvatten, is af te raden. Onze eerste tussenstop wordt een garage. Ze sturen ons van het kastje naar de wand. Elk nadeel heeft zijn voordeel. Op de parking van de garage leer ik dat de iconische UAZ "Boechanka" (буханка - een vierkant brood) nog nieuw wordt verkocht. Eenieder die ooit in Rusland reisde, kent hem wel. Al is het maar omdat de speciale versie van ziekenwagen of politiecombi ooit je pad kruiste.
Na het onvoorziene oponthoud kunnen we bijna vertrekken. Nog even tanken. Ook dat verschilt van hoe wij het doen. Een standaard tankbeurt verloopt als volgt. Je komt aan, je steekt de brandstofslang in je tank en je vergrendelt het klepje aan de hendel. Je begeeft je naar de 24 uur op 24, 7 dagen op 7 bemande kassa. Je zegt hoeveel liter of voor hoeveel roebel je wil tanken. Je betaalt cash of met de kaart. Je wandelt terug naar je wagen. Je hoort nog net het afspringende vergrendelingsklepje.
Na een paar uur rijden – waaronder een uur in de verkeerde richting, dankjewel navigator – houden we opnieuw halt aan een tankstation, annex café-restaurant. Het wordt sneller donker dan we verwachtten. Ik durf niet te veralgemenen maar 's nachts rijden op deze ons onbekende Russische wegen is levensgevaarlijk. We zullen onze bestemming – het noordwesten van de kraj Altaj – vanavond sowieso niet bereiken. Zonet passeerden we een hotelletje, is het niet raadzamer daar te overnachten? We keren terug.
Aan het hotel enkel een telefoonnummer. Alle kamers zijn bezet. De gastheer heeft nog een verblijf in het centrum van het dorp. De weg daarheen uitleggen, blijkt onmogelijk. Hij komt ons oppikken.
Aan de buitenzijde lijkt het een gewoon huis. In de grote inkomhal enkel een ellenlange tafel en een rekje met pantoffels waar je van schoeisel hoort te wisselen. In de enige vrije “rode” kamer een groot tweepersoonsbed, een bureau en een televisie.
Gemeenschappelijke ruimten. Een lage kamer waar je thee kan drinken – het lijkt eerder een werkhutje: oude afgebladerde tafel, volledig verkalkte waterkoker, gammele krukjes. Twee sanitaire ruimtes. In elk van hen een toilet en de meest luxueuze douchecabine.
Prijs voor één nacht: 1500 roebel. Dat is het enige wat hij nodig heeft. Paspoort, visum noch registratiebewijs, vraagt hij om. De theorie (een buitenlander moet elke nacht geregistreerd worden) en de praktijk blijken mijlenver uit elkaar te liggen.
Tekst en foto's: Lieven Vandenhole
