Intussen – na twee maanden – een beetje gewend aan Rusland heb ik het gevoel opnieuw in het buitenland te vertoeven. Een ander soort gebouwen, een ander soort mensen. De Russische benaming voor Rusland is passender dan de onze. De Russische Federatie is geen land, is geen monolithisch blok maar een federatie van landen.
De Russische Federatie omvat 85 deelgebieden met een verschillend mate van onafhankelijkheid en huisvest 74 verschillende volkeren. 74 als je vooropstelt dat de meerderheid van de bevolkingsgroep binnen het het grondgebied van de Russische Federatie hoort te wonen. 194 als je volk begrijpt als een groep van mensen die de zelfde taal spreken.
We parkeren de wagen aan de rand van het dorp om het te verkennen.
Na onze wandeling kunnen we een verfrissing gebruiken. Ik begrijp niets van het gesprek tussen de winkeljuffrouw en haar klant. Zodra wij aan de beurt zijn, schakelt de verkoopster vlotjes over naar het Russisch.
Eén officiële taal voor de gehele Federatie. Tientallen officiële talen binnen de respectievelijke deelgebieden. Dit niet enkel formeel. Ze hebben hun eigen radio- en televisiekanalen en zelfs het onderwijs geschiedt in sommige regio's (en enkel tot een bepaalde leeftijd) in de lokale taal.
Terwijl we onze ijscrème net naast de winkel aan de kant van de weg weglikken, passeren ons verschillende stoeten. Eerst een onbegeleide doch ordentelijke schapenstoet. Dan een wanordelijk verspreide nieuwsgierige-geiten-stoet. Als laatste een onbegeleide stoet 5- of 6-jarigen in een gang of girls. Ook uit hun zelfzekere, fiere tred blijkt dat hun missie – het bemachtigen van snoepgoed – geslaagd is. Wanneer we hen toezwaaien, kijken ze verbaasd naar elkaar. Zodra de leidster meent te weten dat we niet op hun buit uit zijn, zwaait eerst zij, dan de rest van de groep uitbundig terug.
Nog maar pas terug op weg ontmoeten we een oude bekende: de rivier Katoen. We lopen even zij aan zij om net voor het dorp Inja elkaar te kruisen en meteen daarna elkaar weer uit het oog te verliezen. Hetzelfde gebeurt met de motorrijder wiens nummerplaat ik in één vluchtige blik herken. Washington State aan de westkust van Amerika. Hoe is die hier verzeild?
Als vegetariër moet je onderhandelen. In de eerste twee eetgelegenheden in het dorp Inja volgt een botte nee op de vraag of ze gerechten zonder vlees kunnen serveren. In de derde – die zichzelf aanprijst als huiselijk – kunnen ze me wel tegemoet komen. Bij haar eerste poging vergeet onze bejaarde gastvrouw de versneden kolbasa (te vergelijken met onze hespenworst) te vergeten. De tweede poging die ze met een verontschuldigende glimlach serveert, is een allerlekkerste olijvensalade.
Tekst en foto's: Lieven Vandenhole
