Zaterdagmorgen. Wat word ik toch verwend door Olga. Zelf gekweekte honing, melk die niet uit de winkel maar uit het dorp komt, havermout én instructie hoe die drie te combineren. Een beetje water in de pot, daaraan de melk toevoegen, wachten tot dit mengsel kookt, de havermout toevoegen, het vuur afzetten, een 5-tal minuutjes wachten, naar eigen smaak honing toevoegen. En zo eet ik voor het eerst in Rusland waar ik al zoveel heb over gelezen en gehoord. Olga kan het niet laten de beroemde Russische uitdrukking Щи да каша — пища наша (“Sjtsji da kasha – pisjtsja nasha” / Koolsoep en pap dat is ons eten) uit te spreken.
Ik heb me voorgenomen vandaag het dorp grondig te verkennen. Een aantal vaststellingen.
In het hele dorp vind je twee stenen gebouwen. De functie van het ene is onmiddellijk duidelijk. Naast een 60-meter looppiste ligt een grote speelplaats met fel gekleurde speeltoestellen. Een raadsel aangaande dit gebouw dat niet wordt opgelost, is de omvang. Deze school is vele keren te groot voor dit dorp. Voor het andere gebouw heb ik de hulp van Olga nodig. Het gaat om een gebouw van het geologisch instituut. Door het jaar na jaar afbouwen van de personeelsbezetting zou ook dit gebouw veel te groot zijn voor de huidige omvang van het instituut.
Hoewel dit een levendig dorp is, staan er toch vrij veel woningen te koop.
Op mijn lange wandeling doorheen het dorp merk ik telkens dezelfde blauwe vrachtwagens op. Het traject dat ze afleggen, kan niet heel lang zijn. Daarvoor zie ik ze te vaak. Ik trek op onderzoek en vind het volgende. Omdat goederentreinen te veel tijd verliezen met wachten om elkaar te kruisen, werd besloten over een langere afstand een dubbel spoor aan te leggen. Richting Krasnojarsk is men er vorig jaar mee begonnen. Het zal een werk van heel lange adem worden. Om de eerste honderden meters extra spoor aan te leggen, moeten hele heuvels worden weggegraven.
De verwondering van gisteren bij de te mooi geasfalteerde weg blijkt terecht. Aan de beide zijden van het dorp gaat deze nog voor het dorpseinde over een in een stoffige grindweg.
Uren aan een stuk regen. Ontstaansgrond van wat je leest.
Olga heeft me gezegd dat ik het fruitsap dat ik kocht steeds uit haar frigo mag halen. Ik klop aan maar krijg geen reactie. Ik roep een paar keer haar naam. Een barse mannenstem reageert dat ik binnen mag gaan. De man die ik naar de douche zag gaan, opent in onderbroek de deur. Ja, Olga’s zoon woont dus bij haar in. Ik neem mijn fruitsap en trek me terug.
Viktor vraagt me hoe lang ik hier blijf. Wanneer hij hoort dat ik reeds op zondagavond vertrek, meen ik enige ontgoocheling te merken. Ik vraag hem waarom hij dit vraagt. Och het was gewoon om te weten of ik hem zou kunnen vergezellen wanneer hij zijn bijen gaat oppikken in de taiga. Als ik al op zondag vertrek, is dat niet mogelijk. Mijn gedachtestroom schakelt een versnelling hoger. Waarom het studeren niet even laten voor wat het is? Leer ik hier niet meer dan aan de universiteit en dat niet enkel wat het Russisch betreft? Waarom zou ik mijn ticket niet wijzigen? Na mijn vergissing bij de aankoop weet ik dat dit mits een kleine toeslag mogelijk is. Wat als ik de universiteit laat weten dat het hier anders is gelopen dan gepland en ik hier langer wens te blijven? Zou de universiteit dit toelaten of zou het ook hen problemen kunnen bezorgen? In Rusland moet je binnen de drie dagen na aankomst je plaats van verblijf registreren. Ik sta geregistreerd op de universiteit en voor mijn vertrek naar het dorp moest ik een schriftelijke aanvraag met vermelding van de data indienen. Ik begreep het als “een zich indekken”. Maar anderzijds werd me – toen ik een paar weken geleden polste of het mogelijk is een weekje lessen over te slaan – snel duidelijk gemaakt dat dit “niet wenselijk” is.
Maar ook een heel andere vraag. Als ik zin heb om hier langer te blijven, als ik fantaseer om hier in het dorp ook de winter mee te maken, als ik zij het “speels” kijk naar de mogelijkheden van de huizen die te koop staan, als ik nadenk over mogelijkheden om hier een inkomen uit te bouwen, … kan ik me dan niet best zo snel mogelijk uit de voeten maken?
Tekst en foto’s: Lieven Vandenhole
