Na heel lang zoeken vind ik een zwembad dat nog open is. Eigenaardig genoeg is de zomer hier het moment waarop bijna alle zwembaden sluiten voor hun jaarlijks onderhoud. Zoals voor nagenoeg elke verplaatsing in de stad – ik begrijp nog steeds niet hoe het kan dat een stad met zoveel appartementsblokken toch zo uitgestrekt is – neem je naar het zwembad best de bus.
Als dat maar zonder brokken eindigt. De bus waarop ik zit, zal links afdraaien. Het meisje in de wagen links van ons komt wel heel ver doorgereden. Beseft ze niet welke hoek het middelste deel van de bus zal maken bij het afslaan? Een paar seconden later weet ze het wel. Het duurt even voor de buschauffeur doorheeft dat zijn bus hapert.
Ongevallen met bussen zijn hier niet ongebruikelijk. Dat merk ik aan de reactie van de andere reizigers. Deze maken zich onmiddellijk klaar om de bus te verlaten. Na het uitstappen in het midden van de drukke weg schuiven ze – ook in het midden van deze drukke weg – ongeduldig aan om hun ticketje aan de conducteur te geven en hun geld terug te krijgen. Hier betaal je per bus die je neemt en niet per traject dat je aflegt. De stroom busreizigers wandelt naar de volgende halte.
Joepie, zo meteen het water induiken (dacht ik). Het zwembad kom je echter niet in zonder doktersattest dat bevestigt dat je geen ziektes hebt die kunnen worden overgedragen. De ontgoocheling is groot want het is de laatste dag dat dit zwembad nog open is voor zijn jaarlijkse sluiting. Maar wat blijkt: er is gewoon een dokteres (permanent?) aanwezig in het zwembad. Zij kan me onmiddellijk aan een weliswaar betalend onderzoek onderwerpen. Ik word goedgekeurd voor drie maanden. De volgende hindernis kondigt zich echter al aan: ik heb geen slippers bij en zal dus toch niet kunnen zwemmen. Gelukkig is de vestiairedame me gunstig gezind en leent ze me slippers die een andere zwemmer ooit achterliet. En nog zijn alle hindernissen niet overwonnen. Geen badmuts is niet zwemmen. Dokteres, vestiairedame, receptioniste en redder overleggen kort en het zwembad wordt toch vrijgegeven.
Nog voor ik het water kan induiken, wordt al gefloten naar mij. Hoewel maar in twee van de vijf baantjes door een enkeling wordt gezwommen, moet ik toch in baan drie zwemmen? Maar ook een baantje voor mij alleen is natuurlijk geen probleem.
Tekst en foto’s: Lieven Vandenhole
