Dag vijf zonder warm water. Op het appartement vond ik bij aankomst een emmertje van 5 liter. ‘s Avonds vul ik dit emmertje met water. Tegen de volgende morgen heeft dit water dan de omgevingstemperatuur. Ook dan voelt het nog koud aan.
Vandaag ga ik voor het eerst sinds lang zwemmen. Alle enigszins bereikbare zwembaden sluiten nagenoeg simultaan voor hun jaarlijks onderhoud. Ik kijk er niet enkel naar uit om te kunnen zwemmen maar ook om me eens echt te kunnen douchen. Voor ik het zwembad inga, maak ik snel een sanitaire stop. Bij het wassen van mijn handen krijg ik zekerheid: uit de warmwaterkraan stroomt warm water. Die zekerheid maakt de erop volgende teleurstelling enkel groter. Voor het betreden van het zwembad moet je je douchen en dit wordt gecontroleerd en indien nodig geëist. Het wordt een koude douche.
Bij het zwemmen ervaar ik weer dat gevoel wat zwemmen zo aangenaam maakt. Of het nu schoolslag is of crawl - als ik me maar moet concentreren op mijn ademhaling om geen water binnen te krijgen - en als ik dit lang genoeg in een regelmatig ritme volhou, geraak ik steeds in een soort trance.
In Russische zwembaden ben je verondersteld slippers mee te brengen. Aan de inkom voor je de kleedkamers betreedt, moet je je slippers aandoen en je schoenen afgeven. Dan krijg je een sleuteltje van je kast in de kleedkamer. Na het je omkleden, het wegbergen van je kleren en het nemen van een douche, betreed je het eigenlijke zwembad. Het sleuteltje van je kastje geef je aan de redder en van hem krijg je een genummerd arm- of beenbandje.
Na het zwemmen zal je dus aan de inkom nog je voeten afdrogen en je slippers inwisselen voor je schoenen. Het is dan dat ik hoor hoe een jonge langbebaarde man met een grote rugzak, na aanvankelijk stil voor zich uitstaren, uit het niets aan de receptionisten vraagt of ze geloven in god. Na hem eventjes te hebben aangekeken, beantwoordt de ene receptioniste met конечно (natuurlijk). De jongeman begint luidop zangerig te bidden. Dat bidden, die baard, die rugzak, … ik begin me heel onwennig te voelen. Trillend van de nervositeit knoop ik mijn schoenen.
Tekst en foto’s: Lieven Vandenhole
