Gelukkig besloot ik juist voor mijn vertrek een lange broek mee te nemen, een goddelijke ingeving. Als ik de aanvallen wil overleven, kan ik deze best zo snel mogelijk aantrekken. Toch kies ik ervoor eerst nog eens naar het perron te gaan. Daar zie ik een schim bewegen. Mijn gastvrouw? Inderdaad Olga.
Toch op de afspraak. Het verhaal achter het elkaar mislopen? De trein kwam aan, ik stapte uit en ging ervan uit dat het dorpje zich bevindt aan de kant van het station. Olga stond aan de andere kant van de trein en kon in het donker noch het perron noch het stationsgebouw zien. Tegen dat de trein volledig weg is, ben ook ik al weg. Olga gaat naar huis, belt haar nichtje in Sint-Petersburg, krijgt bevestiging dat ik deze morgen aankom (mijn vergissing qua uren voor of achter lopen waarover ik later vertel) en keert terug naar het station.
We kruisen de sporen, dalen de spoorbedding af, kruisen een baan en gaan via een landweg een bos in. Een paar afslagen links en rechts verder brandt een licht van wat een afgezonderde boerderij lijkt te zijn. Hier zal ik de komende dagen verblijven.
Olga verhuurt een klein huisje dat ze een paar jaar geleden bouwde voor de zeldzame keren dat haar kinderen en kleinkinderen op bezoek komen. In het huisje past een klein tweepersoonsbed, een tafeltje en twee bankjes. Tot mijn verbazing is er elektriciteit: één lamp en één stopcontact. Voor het huisje een afdak. Links van het huisje een openluchtdouche, links achter een hudo. De douche en het toilet deel ik met Olga.
Na een kort dutje ga ik het dorp verkennen. Ik maak dezelfde fout als een paar uur voorheen en kruis de sporen op zoek naar het dorpje. Daar staan wel een paar houten huizen maar na een honderdtal meter stopt het dorp al. Zo klein kan het niet zijn. Terug de spoorweg over – die trein die ik daar zie, staat die wel stil? – zijn getoeter laat me horen van niet. De volgende keer toch beter eerst even goed kijken alvorens over te steken!
Er rijden hier maar twee passagierstreinen per dag maar het goederenvervoer stopt niet. Allez, het stopt hier eigenlijk net wel. Enkel ter hoogte van het dorpje zijn er twee sporen, even verderop in beide richtingen gaat het om enkelspoor. Bijgevolg kunnen treinen elkaar enkel hier kruisen en wordt er dus dikwijls gewacht. Ik had verschillende pogingen nodig om tot een raming van het aantal gesleepte wagons te komen. Mijn eerste volledige telling kon ik niet geloven maar bleek te kloppen: tussen de 65 en de 70 wagons. Bij mijn vertrek uit het dorpje kan ik maar beter vroeg genoeg naar het perron komen. Als er juist dan een goederentrein staat te wachten, mag ik al gauw een paar honderden meters omlopen.
Tekst en foto’s: Lieven Vandenhole
