Twee

Sep 8, 2017
Station Krasnojarsk
Station Krasnojarsk

Ik heb gekozen voor een “platzkart” en weet niet goed wat te verwachten. Twee banken boven elkaar, net zoals in een slaapcoupé maar zonder coupés. Als er één iemand in de wagon luidruchtig snurkt, zal er niemand veel slapen. Ik vind niet onmiddellijk mijn plaats maar een behulpzame medereiziger vergezelt me naar platzkart 8. De medereiziger die daar al zit, is minder vriendelijk en slaat zelfs zijn ogen niet op wanneer ik hem begroet. Allez, het zal een gezellige treinreis worden. De derde van de vier plaatsen wordt ingenomen door een forse Rus die me even voorheen in het winkeltje waar ik rap nog wat water kocht “voorstak”. Hij groet kort. Alle reizigers zijn goed uitgerust. Meteen na het innemen van hun plaats worden de schoenen gewisseld voor pantoffels en worden zakken met eten en drank boven gehaald. Ik word terug gekatapulteerd naar het Polen van net na de val van het ijzeren gordijn. Toen mijn broer en ik daar als oude tieners een trein van net over de grens met Duitsland naar een in het oosten gelegen natuurpark namen, zagen we een gelijkaardig tafereel. Dat je voor één nacht reizen zoveel drank en eten nodig hebt, verbaast me ook nu opnieuw.

De wagon is niet volledig bezet en meteen na het vertrek nestel ik me op een zitplaats voor één persoon mét uitzicht (in een hoekje van de wagon vlakbij het dienstgedeelte waarover de wagonverantwoordelijke waakt). Naast mij de gang en daarnaast een Russisch gezin. Een man van begin de dertig met ontbloot bovenlijf, enkele tatoeages, een paar gouden tanden en een stoere blik. De lerares Russisch vertelde ons dat het een tijdje geleden een hype was gouden tanden te laten zetten. Deze toonden dat je rijk bent. Zowel de man, zijn vrouw en zijn twee kinderen bekijken me even met een vijandig (?) bevreemdende blik en vervolgen dan hun kaartspel. Met de man – die later Dimitri blijkt te heten – wordt de eerste uren van de treinreis herhaaldelijk een nuchtere inschattingsblik uitgewisseld.

Lieven Vandenhole
Lieven Vandenhole

Bij de eerste en de tweede halte – beiden nog in Krasnojarsk gelegen – stappen nog heel wat mensen op. Naar de derde halte is het ruim een half uur bollen en daarvan maakt de wagonverantwoordelijke gebruik om de lakens uit te delen. Bij de derde halte stapt een jong meisje met rood geverfde haren op. Haar plaats bevindt zich tegenover een jonge man. Wat een toeval, in de hele wagon maar twee jongelingen en deze zitten net tegenover elkaar. Het meisje wisselt een verlegen blik uit met haar overbuur. Wat een mooie helderblauw stralende ogen heeft ze. Mocht ik die jongeman zijn, ik was meteen verkocht. Maar tussen hen komt de hele reis geen gesprek op gang. Wanneer ze hulp nodig heeft om het tafeltje in te klappen zodat ze haar bed kan opmaken, vraagt ze dit aan mij. Duidelijk niet de beste keuze maar na wat gesukkel lukt het me toch.

Zo lang het nog klaar is, probeer ik zoveel mogelijk van de aan ons voorbijglijdende indrukwekkende omgeving op te nemen. Hoewel we na de derde halte ruim twee uur zonder onderbreking rijden, heb ik het gevoel dat we nooit aan meer dan 50 km/h geraken. Als je weet dat we voor 350 km ruim 8 uur onderweg zijn, zou dat gevoel wel eens kunnen kloppen zeker?

Twee geüniformiseerde gewapende mannen komen de wagon binnen en oogcontact zoekend met elk van de reizigers doorlopen ze deze volledig. Ze dragen niet het me bekende politie-uniform en maken een praatje met de wagonverantwoordelijke. Tijdens de hele reis zullen ze heel regelmatig doorheen de wagon lopen.

Om 22.24 uur houdt de trein twintig minuten halt. Het moment om eventjes de benen te strekken. Het heeft wel iets. Pikdonker, in de verte her en der een lichtpunt. Alle rokers gezamenlijk op het perron hun verslaving voedend. Nadat al het treinpersoneel – met uitzondering van de gewapende mannen – is gewisseld, vertrekt de trein opnieuw.

Tekst en foto: Lieven Vandenhole

Lees het Dagboek uit Rusland

Vorig artikel Tatjana en Sergej Nikitiny ‘Op muziek van Vivaldi’
Volgend artikel Russie 1917: Russische filmreeks in Cinematek

Maart 2024

Ons steunen

Deel je Trakteer ons op een 
Spasibo bestaat zonder geld, maar niet zonder inspanning. Vind je een artikel leuk? Doneer voor een vrijwilligersvergoeding van je favoriete auteur. Elke cent telt!