Na er een nachtje over geslapen te hebben, staat het vast dat ik vanavond de trein terug neem.
Nu het weer het toelaat, ga ik wandelen. Ik kruis ze vrijwel meteen. Een mooie speelse Duitse schaper en zijn begeleider, beiden pubers. De jongeling vraagt me of hij een sigaret mag. Ik heb er juist eentje opgestoken maar mijn pakje bewust thuis laten liggen om minder te roken. Ik probeer hem dat duidelijk te maken. Ik heb zelf al genoeg om een sigaret geschooid dat ik weet wat ik denk als ze zeggen dat ze er geen bij hebben: die wil er geen geven! Maar wacht even. Vraagt hij mij nu echt of ik er dan geen voor hem wil kopen in het winkeltje aan de overkant van de sporen? Dat vind ik er toch over. Ik denk dat mijn gezicht boekdelen spreekt. Zijn hand verdwijnt in zijn zak en hij toont een briefje van 100 roebel. Ok, nu begrijp ik het en ik denk dat ik glimlach. Dat is toch wat hij nu ook doet. Ik vraag hem hoe oud hij is. Zestien zegt hij en hij voegt eraan toe dat hij nog anderhalf jaar moet wachten voor hij ze zelf kan kopen. Dit laatste bevestigt mijn vermoeden: hij is te jong om zelf sigaretten te kopen en vraagt mij of ik er voor hem wil kopen. Het spijt me dat ik hem moet teleurstellen maar zelf roker zijnde wil ik niemand -en zeker geen jonge mensen – helpen om eraan verslaafd te geraken. Hij begrijpt het wel maar doet toch nog een laatste poging. Hij heeft al lang begrepen dat ik een buitenlander ben en zegt: “Maar bij ons is er een andere mentaliteit”. Hij beseft dat hij me niet zal vermurwen en gaat op zoek naar de volgende…
Op een 2 à 3 kilometer van de halte Kizir – de naam van de halte waar ik afstapte, is ontleend aan de rivier en niet aan het dorp – wordt de grindweg opgeschoven richting rivier en komt het tweede spoor ongeveer waar zich nu de grindweg bevindt. Om de opgeschoven grindweg te beschermen van de Kizir moet de oever verstevigd worden. Daarvoor worden lange stalen buizen vanop een tijdelijk werkeiland de grond ingeslagen. Het optimaliseren van de timing van de werken vereiste dat dit tijdelijke werkeiland al voor de winter werd aangelegd zodat de volgende zomer optimaal zou kunnen benut worden. De Kizir dacht er anders over.
De dam die de stroming moest wijzigen en zo het werkeiland mogelijk maakte, hield het niet lang uit tegen de stroom van gigantische ijsblokken die de Kizir vanaf november wordt. De werkmannen verzekeren me dat die dam minstens even imposant was als de diegene die er nu ligt. Twintig meter breed, opgebouwd uit rotsblokken met een diameter van enige meters en een gewicht van een paar ton.
Tekst en foto's: Lieven Vandenhole
