Tijd, 9

Mrt 19, 2018
Trouwen is populair
Trouwen is populair

Rusland blijft me verbazen.

Juist om de hoek van mijn appartementje bevindt zich een kelderrestaurant. Heel groot, heel ongezellig, weinig klanten en op het eerste zicht geen personeel. Wachten is dikwijls de oplossing voor het probleem dat zich aanbiedt. Nieuwe klanten stappen onmiddellijk toe op de vier computerterminals naast de toog. Ook zij wekken het personeel niet. Of toch wel? Tien minuutjes na hun aankomst worden ze aan tafel bediend. Als de honger te groot wordt, moet het wachten wachten. Te traag om de dienster aan te spreken, die is opnieuw aan het schuilen voor klanten. Een weelderig maal voor de nieuwe klanten, want daar verschijnt ze opnieuw. En nu ben ik wel snel genoeg. Je maaltijd moet je aan de computerterminal bestellen. Van elk gerecht – en het zijn er vele tientallen – zie je hoeveel er nog kunnen besteld worden. Gelukkig wil de dienster me helpen om te kiezen. Ook voor het volgende probleem is zij de oplossing. Zij betaalt met haar bankkaart, ik betaal haar contant.

In de parken van Novosibirsk, die ik opzoek om genietend van de zon te lezen, wemelt het niet alleen van insecten maar ook van trouwlustigen. Wordt er in Rusland meer getrouwd?

Tjolend in een stad ontmoet je soms beelden waarmee je die stad identificeert. Een wijk tussen een druk bereden weg en de Ob. Grauwe bakstenen appartementsblokken in verval. Tussen de appartementsblokken in een met liefde gebouwde volière. Duiven gevangen in een volière, mensen in blokken. In de achtergrond wat ooit een speelveld was. De nog deels verharde ondergrond nu een parking. De skeletten van de speeltuigen overwoekerd door struiken.

Het voordeel geen thuis te hebben, is dat je je huis kan neerplanten waar je maar wil.
Het voordeel geen thuis te hebben, is dat je je huis kan neerplanten waar je maar wil.

Tjolend de tijd en de weg uit het oog verliezen en in deze wijk geen “normale” bussen. Een marsjroetka proberen? Toen hij stopte en ik zag hoe dicht bevolkt hij al was, dacht ik dat de deuren enkel open gingen om mensen te laten uitstappen. Enkel na hun uitstappen, zou ik er nog bij passen. Niets van, niemand stapt uit en toch wordt van mij verwacht dat ik me in het busje hijs. Twaalf zitplaatsen achteraan, twee vooraan naast de chauffeur. Achteraan nog eens 12 passagiers die recht staan. De prijs voor de rit drop je in een van de passagiershanden die in jouw gezichtsveld komt. Van deze handen gaat het over in andere passagiershanden om uiteindelijk als je al lang terug aan het rijden bent terecht te komen in de naar achteren gehouden rechterhand van de chauffeur. Lichamen zijn zo dicht op elkaar gepakt dat de rijstijl van de chauffeur deze tegen en over elkaar laat wrijven.

Waar ik moet uitstappen, weet ik niet. Gelukkig passeert de marsjroetka mijn herkenningspunt: het station van Novosibirsk. Ik ben gewoon baboesjka’s (“oma’s”) te zien die de opbrengst van hun moestuin op straat verkopen. Op het stationsplein proberen ze echter andere waar aan toeristen te slijten: hun vrije kamer.

Tekst en foto’s: Lieven Vandenhole

Lees het Dagboek uit Rusland

Vorig artikel Janine Jager – Hoe komen wij heelhuids uit deze hel
Volgend artikel Aleksandra Rybakova, Georgij Shagalov, “In de salons van de tsaar”

Mei 2023

Ons steunen

Deel je Trakteer ons op een 
Spasibo bestaat zonder geld, maar niet zonder inspanning. Vind je een artikel leuk? Doneer voor een vrijwilligersvergoeding van je favoriete auteur. Elke cent telt!