Gisterenavond merkten we dat de eerste bus naar het rivierstation reeds om 5u43 de bushalte aan onze verblijfplaats aandoet. We hoeven niet te voet te gaan.
Hoewel ruim te vroeg aan het busbootstation is het daar al een drukte vanjewelste. Geen rijtje schuiven aan de kassa echter. De kassabediende herkent ons: onze elektronische biljetten worden zonder voorlegging van paspoort omgewisseld. Naast de kassa bevindt zich een weeglokaal. Oksana iets minder dan 20 kilo bagage, ik iets meer. De weegschaalbediende heeft gemerkt dat we samen reizen. Ik hoef niet bij te betalen. Na het wegen van onze bagage, slaat ze een stempel op ons ticket. “Mocht je een deel van je bagage niet ter weging aanbieden, geen kat die het zou merken”, flitst even door mijn hoofd. De zich bij het inschepen gevormde wachtrij van passagiers, wordt regelmatig opengebroken. Geen stempel op het het ticket betekent de boot niet op. Bij de oma net voor mij is het erover. Ze heeft een kleine sporttas in de hand. Hoe zou die meer dan twintig kilo kunnen wegen? Toch moet ook zij de rij verlaten en ommekeer maken.
De man die me voor het vertrek vroeg of de enige boot die aan de kade lag naar Bjerjozovo vaart, heeft beslag gelegd op een van de zeldzame tafeltjes. Onmiddellijk na het afvaren, zet hij zich aan het werk. Zijn materiaal stalt hij uit op het tafeltje. Lappen leder, een rol stevig garen, een schaar, verschillende priemen en naalden. Hij onderbreekt zijn arbeid heel regelmatig om eentje te roken. Ook zijn mederokers stelt hij vragen, alsof hij niets van de regio en de gang van zaken kent. Zijn constant verspringende, ondanks zijn leeftijd ondeugend fonkelde oogjes laten me iets anders vermoeden. Na een half uurtje varen, bevestigt hij dit. Hij zoekt ons op om de volgende uitleg te geven: “Daar rechts in de verte zie je de Ob, binnen een paar minuutjes bereiken we de samenvloeiing van de Irtysj en de Ob.” Dan gaat hij er vandoor: schoenen maken.
Onze meteoor maakt zijn reputatie van busboot waar. Vrij snel ben ik de tel kwijt hoeveel keer hij stopte. Na bij de vorige haltes steeds op de uitkijk te hebben gestaan om het aanmeren gade te slaan en de omgeving van de halte in me op te nemen, blijf ik nu binnenin. Waar kopen die nieuwe passagiers hun ticket? Ik zag bij geen enkele halte een kiosk. De pas opgestapte passagiers spoeden zich allen, hoewel er ook bij ons vooraan nog plaats is, naar het middendeel van de boot. Daar aan de kassa, kopen ze hun ticket.
Bij de eerste grotere tussenstop (Октябрьское) zie je het meteen. Die kunnen niet allemaal de boot op. Heel eenvoudig: eerst komt, eerst plaats. De kassabediende heeft juist voor aankomst het aantal vrije plaatsen geteld. Gezinnen worden over verschillende zitplaatsen heen uit elkaar gerukt. Juist voor het vertrek is er beroering. Een oma aan wie wordt gevraagd haar plaats te wisselen zodat moeder en dochtertje kunnen samen zitten, heeft zich vergist. Ze zit op de verkeerde boot. Bevend wordt ze de boot afgeholpen. De eerstvolgende wachtende reist niet alleen. De tweede en de derde evenmin. De vierde springt aan boord. Weg zijn wij.
Tekst en foto's: Lieven Vandenhole
