Ksenia

Jul 11, 2019
© Alex (Algo) www.flickr.com/people/algo/
© Alex (Algo) www.flickr.com/people/algo/

Naast de Russisch-Orthodoxe kerk, waartoe de overwegende meerderheid van de Russische bevolking hoort, komen er ook andere kerken en religies in Rusland voor. Zo bezoekt de Belgische pastor Guido Vanbrabant al 20 jaar Russische baptisten in de verste uithoeken van het land. Hij deelt met Spasibo zijn herinneringen aan zijn dierbaarste ontmoetingen. 

“Ik ben al 23 jaar pastor van een kerk in Brussel en ik werd in 1999 voor de eerste keer naar Rusland uitgenodigd. Vermoedelijk zijn er een paar in het Russisch vertaalde video's waarop ik predikte in Siberië terechtgekomen, vandaar de vele uitnodigingen. Ik begon met Novokuznetsk, daarna Shushenkoye, Kemerovo, Krasnoyarsk, Rostov-on-Don, Armavir, Essentucky, Abakan, Veliki Lukie en vele kleinere dorpen waarvan ik de naam al vergeten ben. Ik ben nu al 29 keer naar Rusland geweest. In mei 2019 was ik in Essentucky. 

Ik predik in het Engels en mijn vertaler Denis is altijd bij mij. Hij komt uit Riga. Ik ontmoette hem in Trenec op een conventie. We reizen gewoonlijk met de trein en verblijven bij de plaatselijke mensen die heel graag voor ons zorgen. Ik kan heel wat mooie en dierbare herinneringen over dit land vertellen. Sommigen vervagen en andere blijven heel sterk in mijn herinnering. Nu volgt een van die herinneringen.

"Ik kon de ogen van de wolven zien maar zij kwamen nooit dicht bij de kar"

Denis en ik kwamen ooit aan in het dorpje Shushenkoye, de plaats waar Lenin en zijn vrouw verbleven. Het was het jaar 2002 toen wij Ksenia voor het eerst in haar huis bezochten. Ze was 82 en behoorde tot de plaatselijke Baptistenkerk. Ze was een diep gelovige vrouw die ook weduwe was, en ik bezocht haar met wat cadeautjes en een bemoedigend woord. 

In het kort vertelde zij ons haar levensverhaal, en hoe de Heer haar altijd beschermde gedurende haar leven. Eens kwam zij onder een trein terecht en de bestuurder dacht dat hij haar had gedood, maar toen hij stopte kwam Ksenia met een paar schrammen onder de trein uit.

Gedurende de oorlog moest Ksenia brood ophalen aan het station en naar het soldatenkamp brengen. Het was een gevaarlijke reis door het bos met twee paarden voor de kar. "Ik kon de ogen van de wolven zien maar zij kwamen nooit dicht bij de kar. Soms waren mijn paarden zo zwak dat ik moest helpen om de kar te trekken, maar ondanks het gevaar voelde ik mij nooit alleen", vertelde Ksenia.

Ksenia, 2002
Ksenia, 2002

Toen Denis en ik in 2003 naar Shushenkoye terugkeerden was Ksenia stervende. In de hal van haar huis zag ik de vele schoenen staan en wist dat de familie afscheid nam. Ksenia had een hersenaandoening, was blind en aan een zijde van haar lichaam verlamd. Ze sliep, maar ontwaakte toen ze mijn stem hoorde. Ze stak haar hand naar me uit en trok me dicht tegen haar. Ik voelde haar warme tranen op mijn wangen en ik dacht Ksenia is bijna bij de Heer. Ik bad voor haar en verliet het huis. Dezelfde avond kwam haar dochter naar de samenkomst van de plaatselijke gelovigen waarvoor ik predikte en vertelde mij dat haar moeder opnieuw kon zien want zij nam een beker met water heel alleen om te drinken...

Twee jaar later bezochten Denis en ik haar opnieuw. Ksenia was overgelukkig om mij opnieuw te kunnen zien en zij leefde nog een paar jaar bij haar dochter alvorens zij naar haar hemels tehuis ging".

Tekst: pastor Guido Vanbrabant

Vorig artikel Nieuwe talenten, nieuwe blog
Volgend artikel Jevgeni Onegin

Maart 2024

Ons steunen

Deel je Trakteer ons op een 
Spasibo bestaat zonder geld, maar niet zonder inspanning. Vind je een artikel leuk? Doneer voor een vrijwilligersvergoeding van je favoriete auteur. Elke cent telt!