Na de beide vorige ontmoetingen met wilde honden verzekerde de juf me dat de honden vriendelijk en lief zijn. Geleidelijk aan begin ik dat te geloven en kan ik ze op een andere manier benaderen.
Op de campus zijn er twee bushaltes waar je een bus naar de stad kan nemen. De ene bevindt zich het dichtst bij het appartementsgebouw waarin ik woon. De andere vind je aan de straathoek waar de enkele winkels en horecazaken op de campus zich verzamelden. Vandaag is het weer eens heel warm en ik wil voor het zwemmen nog een ijsje eten. Tussen de enkele anderen die op de bus aan het wachten zijn, een afwisselend lopende en zittende wilde hond, sterk gelijkend op een ferm uit de kluiten gewassen Mechelse herder. Zijn interesse voor mijn ijsje kan hij niet verbergen. Een verlangende blik naar het ijsje, wordt gevolgd door een vragende blik aan mij. Dit herhaalt zich enkele keren. Hij respecteert een voor ons beiden geruststellende afstand. Door zijn manier van werken staat het al vrij snel vast dat het ijsje met hem gedeeld zal worden.
Ik wil zijn gedrag bevestigen. In het werken met husky’s in het hoge noorden van Zweden leerde ik hoe belangrijk eten is om de hiërarchie te bekrachtigen. Zestig honden elk afzonderlijk vastgeketend aan ongeordend over het terrein verspreide palen. Het eerste wat ik moest leren, was de volgorde van de voedselbedeling. Bij het zondigen tegen deze volgorde werd je niet enkel op de vingers getikt door de eigenaar van de hondenkennel, meteen ontstond er ook onrust in het pack. De aanvoerders, de alfa’s als eersten. Daarna de ondergeschikten maar ook daar nog in een specifieke volgorde.
Het delen van mijn ijsje wordt dus uitgesteld tot ik er niet meer van eet. Dit betekent meteen ook dat hij het merendeel van het koekje krijgt. Ik probeer zo veel mogelijk Russische producten te kopen en de toch al sterk doorgedrongen westerse merken links te laten liggen. Een typisch Russisch ijsje ziet er ongeveer als volgt uit. Ijscrème in een eetbaar, uit onze slappe-hoorntjes-deeg gemaakt potje. Dit potje ingepakt in een plastic tasje.
Om dit hondenstukje af te sluiten nog dit. Het is opvallend hoe weinig honden je in deze stad ziet. Waar je ook wandelt, heel zelden kom je een hond aan de leiband tegen. Hoe dit komt, weet ik niet. Samen met mijn collega-student Dennis houden we het erop dat nagenoeg iedereen hier in een naar onze standaarden klein appartement woont. Dit samen met de harde lange winters gedurende dewelke je enkel buitenkomt als dat echt nodig is, maken het houden van een hond er niet makkelijker op.
Tekst en foto’s: Lieven Vandenhole
