Omdat ik niet zo vaak kan zwemmen als ik zou willen, ga ik ’s avonds regelmatig lopen. De looppiste rond het vlakbije sportveld, gebruik ik enkel voor mijn cool-down. Ik loop liever in een wijzigende omgeving en het eveneens op de campus gelegen bos is dus ideaal terrein. De aanvankelijk verharde paden gaan ietsje verder het bos in over op aarden wandelwegen. Ik loop zonder goed te weten waarheen. Het bos opent zich onverwacht. Ik sta in een straat met de naam Академгородок (Akademgorodok/ Academiestadje). Dit had ik niet verwacht. Ik heb al gelezen over deze wijken met veel wetenschappelijke instellingen, een bijzonder atmosfeer en betere appartementsblokken. Vroeger was het een voorrecht voor topwetenschappers in een dergelijke wijk te kunnen wonen. Grotere appartementen, exclusieve voedselbonnen, grotere vrijheid, … Na even de tijd genomen te hebben om op adem te komen en door deze wijk te wandelen, is het me duidelijk dat deze nu in niets meer verschilt van overige wijken.
Lieven, je was aan het lopen hé! De terugweg loopt steil omhoog. Ik loop langzaam omhoog. Daar staat hij: rijzig, gevaarlijk vervaarlijk kijkend, half open mond met blinkende tanden, niet grommend, gekwetst. Vooral dat laatste baart me zorgen. Een gapende, diepe open wonde aan de rechterschouder. Wat voor mensen geldt, geldt ook voor andere dieren. Mijn eerste angst slaat om in “ik heb wellicht geen kans tegen jou maar ik zal ervoor vechten tot ter dood.” Ik weet het wel: te lyrisch en overdreven maar dat waren de woorden die in me opkwamen. Het zijn ook die woorden die ik rustig, maar gedecideerd, in het Vlaams tegen hem uitsprak. Of hij zocht een gemakkelijke prooi, of hij zocht helemaal geen prooi. Hij draait zich om en loopt heel rustig weg. Ik loop verder met een zwaar bonkend hart.
Tekst en foto’s: Lieven Vandenhole
