Ze komen van heinde en verre om zich van water van de heilige bron te bevoorraden. Een eerste methode bestaat erin met een blikken emmertje aan een houten stok water uit het reservoir te vissen en zo je flessen - al of niet gebruik makend van een trechter - te vullen. Zie je het grootser dan plaats je je bidon aan het einde van een houten balk waaruit een continue waterstraal stroomt.
Naast de heilige bron een grote tafel waaraan een gemengd samengestelde groep uit Barnaoel, na de stevige wandeling vanaf het station, eventjes bekomt met een stevige picknick. Naast de tafel een winkeltje dat afficheert dat je er thee kan verkrijgen. Een thee zou me wel smaken. De verkoopster, een kranige oma, prijst haar andere waren aan. Haar brood is uitstekend, haar ontbijtkoeken zijn uitzonderlijk lekker, van haar gebakjes krijg je nooit genoeg, …. Haar aandringen wordt op het randje van lastig. En dan plots onverwacht een brede glimlach waarbij haar hele gezicht zich opent: “Ik zal je toch niet kunnen overtuigen hé”.
Van het heilige water kan je niet enkel drinken, je kan er je ook in baden. De met een tuinhuisje overdekte badplaats wordt in de zomer nagenoeg niet gebruikt. Op weg naar de openluchtbadplaats klinkt het gezang van de groep uit Barnaoel, samengeschaard rond een accordeon. Ik waan me in een film van vijftig jaar geleden. Het zomerbassin is nu eens druk – zonder drukkend te worden – dan weer lange tijd eenzaam. Voor ik me erin waag, toch eerst even observeren hoe het hoort.
Hoe langer je aarzelt hoe langer je in het ijzige water zal vertoeven.
Tussen de dertig en de veertig. Sereniteit uitstralend. Een lang gewaad. Een in opperste concentratie prevelen wat zich pas bij het slaan van het kruisteken als bidden manifesteert. Langzaam daalt ze de trap af. Geen enkele indicatie dat ze de koude voelt. Heel langzaam dompelt ze zich drie maal volledig onder. Even traag en statig verlaat ze het bassin.
Drie mannen. Tussen de veertig en de vijftig. Frivoliteit uitstralend. Tekenen van lichte dronkenschap? Zo bruin getaand dat ze buitenwerkers moeten zijn. Geen lang gewaad. Bermuda en T-shirt uit. In slip even vanop de zijlijn de uitdaging overschouwen. Pogingen elkaar te overreden wie eerst moet. Na het obligate kruisteken gaat de eerste met duidelijke kouderillingen en halfluide koudekreten te water. Sereniteit noch statigheid. De twee anderen zijn elk op hun beurt imitaties van de eerste.
Een jonge opa met zijn twee kleinzonen: de ene – met bruine haren – een jaar of 12, de blonde een jaar of 8. Alledrie in zwemtenue. Opa doet het als een man: een kruisteken, de trap af, drie maal volledig ondergaan, de andere trap op. De 12-jarige vergeet het kruisteken, plonst van de trap het bassin in, verlaat het al even haastig. De blonde aarzelt bij de eerste trede, gaat door, probeert zich onder te dompelen. Dieper dan de hals lukt het hem niet. Eens uit het bassin wrijft de opa hem liefdevol over de haren om al even liefdevol vast te stellen dat die nog volledig droog zijn. Een tweede poging. De intentie is er, de kracht ontbreekt. Deze keer heeft zijn haar wel enkele spetters water gevoeld.
Afwijkend gedrag. In strakke bikini langs de kant van het bassin met gesloten ogen bedrukt biddend. Plots springt ze het bassin in. Ze gaat volledig onder, richt zich op, dompelt zich nog twee maal onder, klimt het bassin uit.
Een groep oma's. Zelfs voor sommigen onder hen is het niet duidelijk. Eens je besloten hebt ervoor te gaan, mag je niet meer aarzelen. Mentaal is het lastig om na het eerste voetcontact met het ijzige water de treden toch verder af te dalen. Hoe langer je echter aarzelt hoe langer je in het ijzige water zal vertoeven. Hoe langer je bent blootgesteld aan de koude, hoe pijnlijker het wordt. Een mentale aarzeling vertaalt zich in fysieke pijn.
Tekst en foto’s: Lieven Vandenhole
