Ik glij continu uit. Mijn stevige winterschoenen vertikken het excuustruus te spelen.
Wat doe je als je je evenwicht dreigt te verliezen? Tot je wegglijdende benen zich hebben hersteld, probeer je het met zwaaiende armen nog eventjes te bewaren. Dat armenwerk roept bij medevoetgangers een meer of minder discrete glimlach op. Zouden ze daarbij denken wat ik vermoed: “Kijk, daar, een vreemdeling”?
Bij de norse Rus van zonet tovert mijn schuifpartij geen glimlach op het gezicht. Hoe had hij kunnen vermoeden dat ik net dan een uitschuiver zou maken? Hij stapt te dicht bij me aan om mijn plots wijd zwaaiende armen nog te ontwijken: recht op zijn gezicht. Geen glimlach maar een grom. Kom ook ik er zonder kleerscheuren vanaf door mijn onmiddellijke, uitbundige excuses?
Uiteindelijk moest het wel gebeuren. Een uitschuiver bekroond met een echte valpartij. Ik weet mijn moment te kiezen. Ik ga voor een zo groot mogelijk publiek. Wanneer iedereen zich na zijn dagtaak huiswaarts begeeft. Waar een verkeerslicht, tot het hen groen licht geeft de straat over de steken, ongeduldig wachtenden verzamelt. Op dat moment en op deze plaats sla ik toe. En het moet gezegd: ik heb succes. Ik weet hen te vermaken.
Tekst en foto: Lieven Vandenhole
