Het appartement dat ik huur, kijkt nagenoeg uit op de Kazan-kathedraal. Op weg naar de kathedraal kruis ik een paar koppels met een pasgeborene. Iedereen is op zijn best gekleed. Na een uitwendige schouwing betreed ik het grondgebied van de kathedraal via een eerste poort. Reeds aan deze poort worden heel wat rituelen verricht. Alle vrouwen bedekken hun hoofd met een sjaal, vrouwen en mannen maken een kruis, buigen zich, … en iedereen neemt de zij-ingang van de poort, niet de hoofdingang. Daar ging ik dus al in de fout. De eigenlijke kathedraal durf ik in mijn bermuda’s niet te betreden: ik wil niemand voor het hoofd stuiten en besluit te wachten tot ik bij Irina de dresscode kan bevragen.
Een andere bezienswaardigheid die de stad aanprijst op zijn website is het Парк победы (park van de overwinning). In elk dorp en in elke stad vind je een monument of een park dat herinnert aan de in de tweede wereldoorlog gesneuvelden. De onvoorstelbare menselijke tol die Rusland betaalde, drong voor het eerst een beetje bij mij door bij het bekijken van de visuele weergave van het aantal slachtoffers.
Stipt op het uur van onze afspraak belt Irina aan. Ze stelt voor eerst naar haar datsja te rijden, ze wil nog iets afgeven aan haar buren daar. Het is een kwartiertje rijden. We rijden in de richting van de aluminiumfabriek. De bauxietmijn waarop de fabriek leeft, is in vergelijking met de hoogste heuveltjes van West-Vlaanderen een heuse bergketen. Irina ziet mijn fascinatie voor deze kunstmatige berg en stelt voor na het bezoek aan haar datsja-buren de mijn van dichterbij te bekijken.
Haar datsja bevindt zich in wat ik een datsja-dorp zou noemen. Best te vergelijken met de volkstuintjes die wij hadden of hebben in onze grote steden. De oppervlakte per tuin is echter vele keren groter en in elke tuin staat er een gradatie van een huis gaande van een hutje tot een minikasteel. We rijden een tiental minuten in het datsja-dorp voor we bij Irina aankomen. Onmiddellijk worden we verwelkomd eerst door de hond van de buren, dan door de buren zelf. De man is een guitig ondeugend jongetje met fonkelende ogen in het lichaam van een oude man. De vrouw draagt de broek.
Mijn thee is nog maar uitgeschonken of Irina krijgt een telefoontje. Blijkbaar verhuurt ze verschillende appartementen. Een koppel uit Krasnojarsk wil in een van de andere een nacht doorbrengen. Irina probeert nog een collega te contacteren maar deze is een heel eind uit de stad. Ze zal dus zelf moeten terugkeren. Toch zal ze eventjes moeten wachten. De thee is zo heet uitgeschonken dat ik die niet onmiddellijk kan opdrinken.
Tekst en foto’s: Lieven Vandenhole
