De Malediven in Siberië

Okt 18, 2019

De recent op sociale media meest aanwezige foto uit de omgeving van Novosibirsk? Ongetwijfeld die van het dromerig blauwe meer?

Nu ik in de buurt ben, moet ook ik daarheen. Ergens tussen het centrum en Akademgorodok in. De grote koeltorens wijzen de richting. Eens een landweg in, nog een paar honderd meter rijden tot een “parking”. Borden met het opschrift “Toegang verboden voor onbevoegde personen” worden door de andere bezoekers gretig genegeerd. Doen wij dan ook maar. Een opklinkende luidspreker “U bevindt zich op verboden terrein, keer onmiddellijk om”, doet mij op mijn stappen terugkeren. Zelfs na Oksana's gesprek met de stem achter de luidspreker – die van een bewakingsagent, niet zoals ik dacht die van een politieman – ben ik niet te overreden. Blijkt niet nodig. Ook bij het respecteren van de waarschuwingsborden krijg je even verderop een mooi uitzicht op het meer.

Het is daar, terwijl ik dromerig sta te staren, dat we vanuit de verte een politiesirene horen naderen. Het busje blijkt geen politiecombi maar het dienstvoertuig van de bewakingsagent. Aanleiding om hierheen te rijden: collega-bezoekers die afdalen tot vlakbij het water. Daar lonkt een unieke selfie. Een zoals zovelen al namen. Eén bewakingsagent stapt uit. Hij heeft het gehad met zijn job: de hele dag mensen erop wijzen dat ze zich op verboden terrein bevinden, hen verzoeken om te keren (wat ze meestal doen), even later diezelfde gezichten op een andere plaats ontmoeten. Als de megafoon en sirene niet volstaan, dan maar een ander wapen, moet hij gedacht hebben. Hetzelfde wapen dat zijn tegenpartij steeds in de aanslag heeft. Zonder enig woord te uiten, duwt hij mij zijn camera nagenoeg in het gezicht. Klik. Strompelend snellend al op weg naar de volgende klik. Zo gaat het door... Tot zijn collega uitstapt. In eerste instantie meewarig het schouwspel gadeslaand, spreekt hij vervolgens zijn collega rustig bij de voornaam aan. Gaat naast hem staan. Zijn rust is besmettelijk.

Het verhaal achter dit meer. De koeltorens horen bij een steenkoolelektriciteitscentrale. De met water vermengde steenkoolas wordt via een buizensysteem afgevoerd naar een openluchtstort. De samenstelling van de as zorgt voor de buitengewone kleur van het meer. Sinds de eerste foto's in juni 2019 in de lokale pers verschenen, is er veel veranderd. Plots wordt deze industriële site een druk bezocht oord. Het afvoersysteem krijgt een laagje verf. Grenzen worden afgetast, waarschuwingsborden ingeplant. Waaghalzen belust op een unieke foto begeven zich op en zelfs in het meer. Een bewakingsfirma houdt 24 op 24 toezicht. De toeloop blijft aanhouden. Blijkt oncontroleerbaar. Gemeentelijke overheid en vertegenwoordigers van de centrale bespreken het idee een vrij toegankelijk uitzichtplatform te creëren.

Tekst en foto's: Lieven Vandenhole

Lees het Dagboek uit Rusland

Vorig artikel "Слово "попробую" стало для меня магическим"
Volgend artikel Weeskinderen

Maart 2024

Ons steunen

Deel je Trakteer ons op een 
Spasibo bestaat zonder geld, maar niet zonder inspanning. Vind je een artikel leuk? Doneer voor een vrijwilligersvergoeding van je favoriete auteur. Elke cent telt!