Zonet langdurig naar een spelletje “vul je wagen” gekeken. Het spel bestaat erin passagiers in je wagen te krijgen om hen dan gezamenlijk tegen individuele betaling te vervoeren. Het uiteindelijke doel is om in een bepaalde tijdsperiode zo veel mogelijk geld te verdienen. Hoe meer passagiers je in een enkele rit kan vervoeren, hoe hoger je netto-inkomen. Afhankelijk van de concrete locatie waar het spel gespeeld wordt, kunnen de spelregels, de hindernissen en de bestemming van de wagen variëren.
Waar ik het spel gadesla, is de bestemming het dichtst bij de luchthaven gelegen metrostation. Een eerste keuze die je moet maken, is waar je je te vullen wagen stalt. Beide plaatsen hebben hun eigen hindernissen. Buiten de kiss-and-ride-zone rijdt continu een zwarte bestelwagen met op zijn zijden de belettering SWAT rond. Het blauwe zwaailicht en de uit de luidsprekers voortdurend herhaalde boodschap dat stationeren daar verboden is, worden bekrachtigd door de takelwagen die in zijn zog rijdt. Als een wagen te lang op dezelfde plaats staat, stapt er een blauw mannetje uit de SWAT-bestelwagen. Indien er geen bestuurder in de geparkeerde wagen zit of wanneer het te lang duurt voor iemand op dat blauw mannetje komt aangelopen, stapt ook de chauffeur van de takelwagen uit. Nog een beetje later wordt gestart met de takelwerkzaamheden.
Binnen de kiss-and-ride zone zijn er andere hindernissen. Blauwe uniformen kunnen je aanspreken omdat je daar niet lang mag stil staan. Als je tegenpruttelt maar ook als ze daar gewoon zin in hebben, vragen ze al je documenten. Heel soms gaan ze over tot een grondige controle van je wagen. Het tijdsverlies dat elk van deze acties kan teweegbrengen, botst met je doel in een bepaalde tijdsperiode zo veel mogelijk geld te verdienen. Naast de blauwe uniformen is ook de algehele drukte een niet te onderschatten hindernis. Het is moeilijk je wagen te stallen zonder iemand in de weg te staan en bovendien moet je heel goed uitkijken dat je niet wordt aangereden bij je over en weer lopen om potentiële passagiers aan te spreken.
De wagen van de speler die ik observeer, staat buiten de kiss-and-ride-zone. De speler zelf staat nooit stil. Stappend screent hij mogelijke passagiers. Na het aanspreken, stapt hij met hen mee terwijl hij probeert hen te overtuigen of terwijl hij onderhandelt over de prijs. Wanneer hij denkt beet te hebben, vergezelt hij hen naar zijn wagen en houdt hij de deur open. De meeste van zijn pogingen leveren weinig resultaat op. Soms wordt hij straal genegeerd, soms wordt hij afgewezen, heel soms komt er een onderhandeling op gang. Nu lijkt het er op dat hij eindelijk succes heeft. Zijn prijs is al onderhandelend gezakt van 500 roebel naar 300 roebel en een jongeman neemt plaats in zijn wagen. Vrij snel nadien heeft hij opnieuw beet. Al twee passagiers in zijn wagen maar de speler wil er nog één. Die ene wordt de ene te veel: de speler laat zijn twee passagiers net iets te lang wachten. Beiden stappen tegelijkertijd uit om toch maar een bus te nemen. Het spel herbegint van voor af aan. Een tweede speler arriveert. Beide spelers begroeten elkaar hartelijk ook al zijn ze concurrenten.
De eerste speler past nu een andere strategie toe. Nadat een eerste passagier in zijn wagen heeft plaatsgenomen, rijdt hij onder de kiss-and-ride-slagbomen door. Enerzijds geeft dit de passagier het gevoel dat ze reeds vertrokken zijn en de speler enkel nog rap-rap anderen aanspreekt. Anderzijds blijft de speler hierdoor dichter in de buurt van zijn wagen en kan hij dus beter anticiperen op een eventueel uitstappen van zijn passagier. Zijn nieuwe aanpak (en zijn ontgoocheling van daarnet?) loont. Vrij snel heeft hij een tweede passagier beet en hij vertrekt. Ook ik vertrek.
Tekst en foto’s: Lieven Vandenhole
