Hoe verhoud je je tot Rusland?
Twee antwoorden. Een in taal gegoten antwoord.
“Hoe kan ik antwoorden op de vraag hoe ik me verhoud tot mijn geboorteland? Hoe kan je je verhouden tot iets waarvan je zelf deel uitmaakt, hoe kan je je verhouden tot iets dat deel is van jezelf? Het is mijn moederland.”
Een stilte.
“Natuurlijk zijn er vele problemen in Rusland. Natuurlijk zijn er veel zaken die me ….” en hier gaat het talig antwoord over in een tweede, lichamelijk antwoord. Een des te fascinerender antwoord. Een lichaam dat zich opspant. Schouders die zich in hun verkrampen lichtjes optrekken. Handpalmen die samenballen tot vuisten. Armen die in hun samenkrampen minimaal plooien ter hoogte van de ellebogen, nauw aansluitend aan het lichaam in korte rukjes voor- en achterwaarts slingeren. Benen die zich gespannen dichter aaneensluiten. Ter plaatse trappelende voeten. Een door de opgetrokken schouders in zijn bewegingsvrijheid beperkt hoofd dat heftig, verkort-versneld nee schudt. Een vibrerende basale grom.... Als we elkaars niet-talige taal zo goed begrijpen, hoe dicht staan we dan niet tegen elkaar aan?
Haar antwoord eindigt in het talige met:
“Dat is alles.”
Irina - afkomstig van Gorno-Altajsk - haar volwassen leven voornamelijk woonachtig in Novosibirsk. Haar academisch carrière voerde haar zowel naar China – waar ze vijf jaar woonde – als naar Zuid-Korea – waar ze drie jaar aan de universiteit van Busan werkte. Gorno-Altajsk ligt op een grote 400 kilometer ten zuiden van Novosibirsk. Om haar verwanten te bezoeken heeft Irina al gauw tien uur op het openbaar vervoer nodig.
Tekst en foto’s: Lieven Vandenhole
