De bom van het theatrale seizoen 2009-2010 in Moskou lokte tot 500 kijkers in een zaal van 400 zetels tijdens elk optreden. De voorstelling bleef op de scene tot oktober 2012. Wanneer het al hoog tijd was om naar de internationale festivals te gaan en de groep bezig was met een videoversie, verdween het toneelstuk helemaal uit de kijker. In februari 2013 publiceerden ze het eerste seintje dat ‘Flikken in vuur’ nog leven, en gaven twee voorstellingn met nieuwe muziek. De creatief producer en een van de ‘vaders’ van het idee Sasha Pas vertelt ons een volledig verhaal van dit fenomeen, dat ook een vriend kostte.
‘Het verhaal van de ‘Cops on Fire’ is in het jaar 2008 begonnen. Op een avond kwam ik muzikant Sasha Kholenko tegen in het café ‘16tonns’ in Moskou. Het is ook een club, waar hij op dat moment regelmatig optrad samen met de groep how2make. Hij vertelde me over zijn andere projecten, ook over een radio-toneelstuk gebaseerd op een misdaadverhaal over flikken en moordenaars. Het toneelstuk gebruikte meer dan 30 hiphop soundtracks, en ieder nummer was ook een korte episode in het toneelstuk. Hij vroeg me of ik het ook in het theater wou proberen.Toen werkte ik met de theatrale groep ‘Le Cirque de Sharles La Tannes’. In 2005 stelden we Crystal Wereld (een kort verhaal van Viktor Pelevin) voor, samen met acteur en regisseur Joeri Kvjatkovskij. Nu besloten wij om weer samen te werken, maar nu met iets nieuws, met hiphop.’
Geld
‘We hadden geen geld. Wanneer ons concept min of meer klaar was begonnen we een sponsor te zoeken. We dachten dat we ongeveer 8000USD nodig hadden. In feite kostte het project 10000USD. We hebben toch geen sponsor gevonden. Waarschijnlijk zochten we niet hard genoeg. Iedereen wou zo snel mogelijk aan de productie beginnen, en het zoeken naar de sponsors was saai werk. Ik en mijn partner Joerij Kvjatkovskij, de regisseur van ‘Cops on fire’, hebben dus ons eigen geld geïnvesteerd. Andere deelnemers van het project hielpen ook. Een vriend gaf zijn studio voor de repetities, de andere maakte de decoraties, de derde vond kleren voor de personages. We waren goed bezig toen we in september 2009 een telefoontje kregen van St.Petersburg: het Sergej Koerjohin Festival (www.kuryokhin.net een jaarlijkse festival van moderne muziek en kunsten) nodigde ons uit om eraan te nemen. We zeiden ‘ja’ en hadden maar twee maanden om alle voorbereidingen af te ronden.
Beroemd
‘De première in St.-Petersburg was een enorm succesvol. We zijn onmiddellijk begonnen met de repetities voor de première in Moskou, in januari 2010. We begonnen te geloven in wat we deden. In Moskou hebben we maar één negatieve commentaar gekregen – te veel gevloek – en dat hebben we wat aangepast. Het hele project was een creatieve uitdaging voor ons allemaal, er zitten weinig reële relatie met de werkelijkheid in, het is een absurdistisch verhaal. Maar toevallig hebben we ook onbewust een heel actueel toneelstuk gemaakt over een sociaal gevoelig thema. Over een periode van grote politieschande in Rusland.’
Min een
Het project kreeg nieuwe uitnodigingen voor theatrale festivals in Rusland en Oekraïne, we zijn begonnen met onze videoversie, maar we hadden nog steeds geen vast inkomen en de muzikanten gingen ook apart optreden in clubs om wat geld te verdienen. Daarover werd er al snel boos gepraat en Sasha Kholenko stapte uit het project. De auteursrechten op alle muziek heeft hij ook meegenomen. We wilden zelfs geen compromissen met hem zoeken, de situatie was gewoon te erg, het is ongelooflijk wat een lust naar geld met mensen doet! Om terug naar de scene te keren moesten we de muziek en teksten volledig herschrijven. Maar dat blijft nog steeds ons hard werk en we zien zo’n grote verandering als eenheropleving.’
Ekaterina Verhees
