Een stad, 3

Nov 13, 2017
Tram in Atsjinsk
Tram in Atsjinsk

Ik zie hoe ze heel sterk articulerend – evenwel zonder klank – iets zegt. Ze herhaalt haar boodschap een paar keer en ik meen zelfs in het Russisch te kunnen liplezen. Я люблю (“ja ljoebljoe” / ik hou) zegt ze maar tegen wie? Ik kijk in de richting naar waar ze spreekt en zie in de spiegel van de bus de chauffeur aandachtig naar haar lippen kijken. Hebben die twee een relatie? Zij is toch heel wat jonger dan hem? In de blikken die ze uitwisselen, zie ik heel goede verstandhouding maar toch geen liefde? En Я люблю is niet correct. Ik ga hier geen ganse cursus Russisch schrijven maar het moet toch zijn: Я люблю тебя (ik hou van jou). Pas wanneer ze zegt dat de volgende halte de mijne is, begrijp ik dat mijn liplezen toch niet zo goed is. Ze zei я буду (“ja boedoe” / ik zal). Ik keek afwisselend naar de omgeving en naar haar en merkte dus niet op dat de chauffeur er bij haar op aandrong mij te verwittigen.

Het vervolg van hun stille conversatie schat ik wel goed in. De chauffeur wil dat ze me toont welk gebouw ik zoek. Een goed idee, later merk ik dat dit microdistrict heel uitgebreid is en op zijn minst 28 appartementsblokken telt. De bus stopt, de conductrice toont me het gebouw en wenst me een aangenaam verblijf.

Ik weet dat ik de voorlaatste ingang van het gebouw moet nemen. Pas nu besef ik dat dit geen eenduidige informatie is. Ik wandel de lengte van het gebouw af maar beide voorlaatste ingangen kunnen niet de mijne zijn. De ene is de toegang tot een medisch kabinet, de andere tot een schoonheidssalon. Na nog een telefoontje komen Irina en haar dochter me toe gewandeld. Ik moet “de” voorlaatste ingang aan de achterkant van het gebouw nemen.

Appartementsblokken hebben aparte onderstations
Appartementsblokken hebben aparte onderstations

De dochter is een wat oudere puber en stelt me al vrij snel dé vraag. Waarom kom je naar Atsjinsk? Ik antwoord dat ik Rusland in zijn verscheidenheid wil zien. “Maar hier is helemaal niets te zien, hier valt helemaal niets te beleven! Dit is gewoon een heel saaie stad.” Ja, bijna nam ik de eerste trein terug naar Krasnojarsk.

Atsjinsk heeft drie tramlijnen. Het nemen van een lukrake bus of tram is een aangename manier om een stad te verkennen. Het wordt tramlijn 1. Vrij snel verlaat deze tramlijn de stad om enkel nog halt te houden aan de vele verschillende ingangen van het reusachtige aluminiumbedrijf. Is deze tramlijn enkel aangelegd om de inwoners van de stad op een vlotte manier naar het werk te brengen?

Aan de eindhalte stappen zowel de chauffeur als de conducteur uit. Beiden steken ze onmiddellijk een sigaret op. De eindhalte is de ene kant van een cirkel. Aan de andere kant van de cirkel staan al mensen te wachten. Het loopt tegen het eind van de werkdag aan. Ook aan alle volgende haltes stappen heel wat mensen op. Zo geraakt de tram al snel verzadigd. Klopt het dat veel mensen hoesten? Of wordt deze indruk enkel ingegeven door de verhalen dat de lucht hier heel vervuild zou zijn?

Lieven Vandenhole
Lieven Vandenhole

Geleidelijk aan stroomt de tram leeg. Ook in Atsjinsk wonen de meeste mensen in appartementsblokken. Net zoals in Krasnojarsk vind je tussen de verschillende appartementsblokken meestal een kindertuin met speeltuigen en een of meerdere winkels.

Als ik niet nogmaals hetzelfde traject wil afleggen, kan ook ik best de tram verlaten.

Irina had voorgesteld me op te pikken aan het station. Ik antwoordde dat dit niet nodig was, dat ik het wel zou vinden. In mijn mail lees ik nu: “Ik weet wel dat je het kan vinden, ik wou gewoon een goede gastvrouw zijn” Tja, soms wordt anderen niet tot last willen zijn, anders begrepen. Ik verontschuldig me voor mocht ik onbeleefd geweest zijn en na heel wat berichtjes over en weer hebben we een deal: morgennamiddag gidst ze me door de stad.

Tekst en foto’s: Lieven Vandenhole

Lees het Dagboek uit Rusland

Vorig artikel Kolomna
Volgend artikel Slavische reiskoffer van ‘Karandasj’

Maart 2024

Ons steunen

Deel je Trakteer ons op een 
Spasibo bestaat zonder geld, maar niet zonder inspanning. Vind je een artikel leuk? Doneer voor een vrijwilligersvergoeding van je favoriete auteur. Elke cent telt!