Atsjinsk, 100 000 inwoners, gelegen aan de rivier Tsjoelym. Deze rivier is 1800 km lang, stroomt soms op amper een paar kilometer van de Jenisej (dé rivier van de kraj Krasnojarsk) maar mondt toch uit in de Ob. Als je er eventjes de kaart van Rusland bij neemt, merk je dat de Ob heel wat gelijkenissen vertoont met de Jenisej. Nagenoeg even lang – slechts 20 tot 130 kilometer korter (afhankelijk van het gebruikte classificatiesysteem) op een totale lengte van meer dan 5000 kilometer. Beiden doorkruisen Westelijk Siberië volledig van zuid tot noord. Op beiden werd een heel krachtig ГЭС (“hydro-elektrisch station”) gebouwd net voor de grootste stad waardoor ze stromen om deze van elektriciteit te voorzien. Voor de Jenisej is dat Krasnojarsk, voor de Ob is dat Novosibirsk. Gans deze uitleg om te kunnen eindigen bij Novosibirsk waarover meer in een volgende reeks.
Atsjinsk is een industriestad met twee enorme bedrijven: een aluminiumbedrijf en een cementbedrijf. Het aluminiumbedrijf is de grootste producent van aluminium van Rusland met een jaarlijkse productiecapaciteit van 1,069,000 ton.
Aan het station van Atsjinsk staan er drie bussen. Twee regionale bussen en één stadsbus. Een heel mooie jonge vrouw staat aan de deur van de stadsbus een sigaretje te roken. Ik vraag haar of zij de кондуктор is. In Rusland heb je naast de chauffeur ook steeds een “conducteur”. Deze verkoopt en controleert de bustickets. Ze bevestigt. Wanneer ik haar vraag of deze bus in de buurt komt van mijn verblijfsadres richt ze zich tot de chauffeur. Hem is het onduidelijk waarheen ik wil. Ik heb als gegevens улица 8 микрорайон 10 (straat 8 microdistrict 10) en hij vraagt zich af of ik in microdistrict 8 of 10 moet zijn. Tja, dat weet ik ook niet. Snel even bellen naar Irina.
De chauffeur wil al aanzetten maar de conductrice vraagt hem toch even te wachten. Een beetje tegenpruttelend doet hij wat zij vraagt. Ik moet in microdistrict 8 zijn. Dit ligt op hun route. De prijs van een ticket is hier 19 roebel, in Krasnojarsk 22.
Ik zet me dicht bij de conductrice zodat zij me kan zeggen wanneer ik de bus moet verlaten. Naast dit praktische nut heeft dit ook een aangename kant. Ik kan goed naar haar kijken. Jammer genoeg voor jullie heb ik opnieuw geen foto. Het lijkt erop dat heel wat vrouwen er moeite mee hebben gefotografeerd te worden. Toen ik Olga vroeg of ik een foto mocht nemen, kreeg ik in eerste instantie ook een nee. Enkel na mijn aandringen – wat ik bij haar durfde omdat ik haar toch al een beetje kende – en nadat ze zich had kunnen voorbereiden (andere kleren en wat make-up) stond ze het toe. De winkeljuffrouw in het dorp verstopte zich achter haar goederen. Irina, waarover ik straks vertel, liep uit het beeld toen het haar duidelijk werd dat ik ook haar op de foto wou. Maar ik ben aan het afdwalen, aan de conductrice durf ik het zelfs niet te vragen.
Tekst en foto’s: Lieven Vandenhole
