Tijd, 11

Apr 2, 2018
Siberische Federale Universiteit
Siberische Federale Universiteit

Mijn laatste dag in Krasnojarsk. Ik heb nog niets geschreven over datgene waar ik gedurende mijn verblijf in Rusland het meeste tijd aan spendeerde: studeren. Elk jaar wordt aan de Siberische Federale Universiteit een zomercursus Russisch georganiseerd. Het voornaamste doelpubliek zijn studenten uit het buitenland die aan deze universiteit wensen te studeren maar het Russisch niet (voldoende) beheersen. Gelukkig zijn ook niet-toekomstige studenten welkom. Na een test en een gesprek wordt onze groep in twee klassen verdeeld. Onze leeftijd en de daar wellicht mee samenhangende afwezigheid van de intentie hier een “echte” studie aan te vatten, maken van Dennis en mij de uitzondering van onze klas.

Mijn klasgenoten, mijn buren, de juffen, de mensen van het internationaal departement, … zorgen ervoor dat ik me hier thuis heb gevoeld. De excursies in (de buurt van) Krasnojarsk die door de universiteit of door een groepslid werden georganiseerd, maakten van onze studiegroep geleidelijk aan een vriendengroep. Een vriendengroep waarvan ik vandaag afscheid moet nemen. Morgen heel vroeg in de morgen vertrek ik.

Ik ben niet gewoon een taxi te nemen. Anna van het internationale departement heeft er een gereserveerd. Kort voor zijn aankomst zal ik een sms krijgen met de nummerplaat van de wagen die me oppikt. Op nog geen tien minuten tijd krijg ik twee sms’en waarin een verschillende nummerplaat wordt vermeld. Heeft Anna het trucje toegepast dat ik voorstelde en twee taxi’s besteld zodat ik zeker op de luchthaven raak? Haar om 4 uur ’s morgens wakker bellen om mijn twijfel op te heffen, dat wil ik haar niet aandoen. Ook zij heeft die sms’jes gekregen en ze belt me zelf op. Ze heeft de taximaatschappij gebeld en de laatst doorgegeven nummerplaat is de correcte. Dankjewel Anna.

De chauffeur stapt uit met een bierblik van een halve liter in de hand en groet me. Een jaar of dertig maar al getekend door het leven. Hetzelfde geldt voor zijn wagen. Eens in die wagen wordt dit nog duidelijker. Het dashboard is ooit volledig digitaal geweest, nu is het niet meer. Brandstofmeter, snelheidsmeter, … geen enkele indicatie licht op. Hoe snel we naar de luchthaven rijden, kan ik dus niet inschatten, dat het te snel is weet ik wel. En toch is er geen angst. Het voelt alsof hij deze weg op zijn duimpje kent. Geen enkele keer betrap ik hem op verrast reageren op de grillige weg. Hij rijdt heel snel maar vertraagt nog voor ik de volgende plotse bocht zie. Hij haalt razendsnel in waar het kan maar weet ook waar het niet kan omdat de weg even verderop van een tweevaks- naar een eenvaksbaan overgaat.

Veel te vroeg komen we aan op de luchthaven. Nog drie uur voor mijn vliegtuig vertrekt.

Rusland heeft te veel ervaring met terreuraanslagen op druk bezochte openbare gebouwen. Is het een universiteit, een bibliotheek, een trein- of busstation, of zoals nu een luchthaven steeds moet je doorheen een bemande metaaldetector voor je het gebouw betreedt.

Tekst en foto’s: Lieven Vandenhole

Lees het Dagboek uit Rusland

Vorig artikel Totaal dictee
Volgend artikel Tijd, 12

Maart 2023

Ons steunen

Deel je Trakteer ons op een 
Spasibo bestaat zonder geld, maar niet zonder inspanning. Vind je een artikel leuk? Doneer voor een vrijwilligersvergoeding van je favoriete auteur. Elke cent telt!