We komen aan in Kyzyl. Zonder er naar op zoek te zijn gegaan, hebben we de oorsprong van die andere voorname Siberische rivier ontdekt. De Jenisej wordt geboren waar de Kleine en de Grote Jenisej zich versmelten.
Na de laatste dagen op dieet te hebben gestaan (bijna alle geserveerde maaltijden bevatten vlees), kan ik vanavond eindelijk mijn buikje vol eten. Het voordeel van een grotere stad met een diverser aanbod.
In weerwil van wat ik vroeger schreef, sta ik op reis blijkbaar niet altijd vroeg op. Ik ben zelf verrast tot 10u30 te hebben geslapen. Het mooie, langs de Jenisej aangelegde pad waarop we gisterenavond even wandelden, blijkt een fietspad dat tot aan het presidentieel paleis zou lopen. Nooit eerder zag ik in Rusland fietsinfrastructuur. Waarom er geen gebruik van maken? Een fiets huur je in een van de fietsverhuurzaken. Na de lange verplaatsingen met de wagen, genieten we van dit actievere transportmiddel. We zijn uitgelaten als kinderen. De andere kinderen die we kruisen, beantwoorden onze enthousiaste groet onmiddellijk in een onberispelijk Russisch.
Ik voel me hier wel thuis. De mensen die we aanspreken, antwoorden langzaam en in korte zinnen. Eindelijk gesprekken waarbij ik niet amper de helft begrijp en de andere helft dien aan te vullen. Dit nog maar gedacht, ontmoet ik de schaduwzijde.
Het presidentieel paleis is verder dan we dachten. Het begint lichtjes te regenen. We willen niet kletsnat worden. Maar ook willen we niet terugkeren net voor we het presidentieel paleis zouden bereiken. We bevragen andere fietsers en voetgangers.
“Is het nog ver tot het presidentieel paleis?”
“Ja, het is nog ver”
“Hoe ver nog?”
“Nog ver.”
“Hoeveel kilometer nog?”
“Nog ver.”
“Hoe lang is het nog fietsen?”
“Nog lang.”
“Is dat een half uur, een uur, een paar uur?”
“Nog lang.”
Het is me niet duidelijk of dit antwoordpatroon voortvloeit uit een niet weten of uit een niet kunnen verwoorden. Om mijn ijdelheid gestreeld te weten, kies ik voor de laatste optie. Mijn Russisch is beter dan dat van een Rus! Onmiddellijk wijst mijn ratio me terecht: jammer genoeg heeft dit maar weinig te maken met jouw beheersing van de Russische taal.
Mijn telefoon rinkelt. Oksana. Na een werkvergadering in Kyzyl is zij later op de middag vrij. Ze stelt voor ons ook hier te gidsen.
We planden Kyzyl in de vroege namiddag te verlaten. Door onze uitmuntende gids vliegt de tijd voorbij. Het is al late namiddag en we maken nog geen aanstalten te vertrekken. Is het niet beter ook vandaag in Kyzyl te overnachten? We bellen het hotel waar we deze morgen uitcheckten. Ze hebben nog een kamer vrij, die waarin we gisteren verbleven. Bij aankomst in het minihotel voelt het toch een beetje als het weerzien met oude bekenden. Ons paspoort moeten we niet meer tonen. Onze plagende vraag of we wel opnieuw dienen te betalen, wordt beantwoord met een glimlach.
Tekst en foto's: Lieven Vandenhole
