Onze navigator is een vreemde knul. Binnen 50 meter rechts afslaan? Deze grindweg heeft geen zijwegen! Hij is hardnekkig. Wil hij ons echt op deze aarden landweg de steppe insturen? Ja hoor. Ondanks zijn vroeger wangedrag krijgt hij nog een beetje respijt. Na een paar kilometer leidt hij ons opnieuw een grindweg op. Oef.
Vanaf deze grindweg is het niet ver meer naar ons reisdoel: Boersol en zijn (roze) meer. Daar wordt al ruim 200 jaar zout ontgonnen. Ook hier zou Catherina de Grote de geschiedenis sturen door hen als hofleverancier te verkiezen. Een lokaal ontwikkelde techniek, die al meer dan 100 jaar wordt gebruikt, levert eigenaardige beelden op: een spoorweg midden in een meer.
Het peil van het water is zo laag dat er van zwemmen geen sprake kan zijn: hoger dan je knieën reikt het niet. Pas na de wandeling in het meer begrijp je hoe hoog het zoutgehalte wel is. Bij de volledig witte onderbenen van andere bezoekers dacht ik dat ze deze met zout hadden ingesmeerd. Waden in het water volstaat.
Van al dat zout hebben we dorst gekregen. In het winkeltje vlakbij staan enkele tafels en stoelen. Een handige combinatie zo'n winkel-café. De lokale “maffia” nuttigt er zijn pas in de winkel aangekochte wodka en bier. Ze dragen al de attributen hun status waardig: een donkere zonnebril, een gemene zij het versufte blik, nepgouden halskettingen en armbanden. Bij het verlaten van het café krijgt hun waardigheid een ferme knauw. Een gammele wagen voert hen tegenpruttelend naar hun rovershol, enkele tientallen meters verderop. Hun buit – een paar flessen wodka – zonet netjes betaald in het winkeltje.
Het is warm. Onze volgende bestemming: een meer waarin we wél kunnen zwemmen. In deze met meren gezegende regio hoeven we daarvoor niet ver te rijden. Het aan het meer grenzende badoord laten we links liggen. Via een aarden landweg bereiken we hetzelfde meer – nagenoeg bevrijd van mensen. Rest ons één obstakel. De steile oever. Een recente grondverzakking helpt ons tot in het groene “Grote Jarovoje”-meer. Zwemmen hoef je niet te kunnen. Je wordt – dankzij het hoge zoutgehalte – gedragen door het water.
Van dat zwemmen hebben we honger gekregen. Toch maar naar het badoord in het stadje Jarovoje? Het wemelt er van de toeristen. Hoe dichter je het meer en zijn strand nadert, hoe drukker het wordt. Het is koppen lopen op wat aan onze kust een zeedijk zou zijn. Eet- en drankkraampjes in het rond. De shoarma's beconcurreren elkaar met de meest hippe doch afzichtelijke kleuren wrap. Dezelfde felle kleuren, die bij volwassenen iedere eetlust verdrijven, bij de ijsventers. Een van hen torent erbovenuit. Bij hem zijn het niet de kleuren maar de manier waarop die het hem doen. Het lijkt een bakplaat, het is een vriesplaat. De door jou gekozen nog vloeibare ijscrème wordt over de vriesplaat uitgegoten. Om het vervriezen te bespoedigen en het laagje ijs heel dun te houden verspreidt een metalen spatel de vloeibare ijscrème. Dezelfde spatel schraapt het flinterdunne ijs tot een ijsrolletje.
Het gebeurt te snel. Een het strand oprennende vrouw. Een plastic boodschappentas in de hand. Verschrikt achterom kijkend. Een achter haar aan rennende man. Ze gilt. Probeert te versnellen. Hij is er al. Omknelt haar met de onderarm achter de hals. Een luidere schreeuw. Zijn zwenkende beweging, haar val. Zijn hand in de plastic tas. Een weglopende man, een portemonnee in de hand. Zelfs de dichtste omstaander is te traag om haar te hulp te schieten. Gelukkig maar. Het blijkt een licht aangepaste versie van een zich nagenoeg dagelijks herhalend tafereel tussen het zelfde dronkemanskoppel dat hier zijn vakantie doorbrengt.
Na ons ijsje, zijn we opgelucht dit Blankenberge van de kraj Altaj te kunnen verlaten om de nacht in het rustige Sjoemanovka door te brengen.
Tekst en foto's: Lieven Vandenhole
