Medewerker van ‘Krant van West-Vlaanderen’ Kurt Lapere (43) uit Diksmuide zoekt geen ontspanning op reis, maar wel uitdaging. Elk jaar steekt hij de oostelijke grenzen van Europa over en ontdekt hij nieuwe streken in Rusland. Hij deelt zijn indrukken met ‘Spasibo’.
‘Ik heb toerisme gestudeerd en tot 2005 was ik al naar heel wat klassieke bestemmingen geweest: Argentinië, Costa Rica, de Verenigde Staten, en vrijwel alle Europese landen.
Toen plande ik een niet-alledaagse citytrip naar Moskou. Ik zocht iemand die mij kon ontvangen, en ik ben via het internet in contact gekomen met enkele Russische studenten. Natuurlijk was ik een beetje zenuwachtig. Je weet nooit wie je online tegenkomt, en ik zocht immers overnachtingsmogelijkheden in een voor mij totaal vreemd land. Ik sprak toen nog geen Russisch. In de metro moest ik de stations tellen, want de metrokaart was nog niet vertaald.
Ik zag alle ‘musts’ van Moskou. Je kan immers niet naar Moskou gaan zonder het Rode Plein en het Kremlin gezien te hebben. Vele dingen leken me raar die eerste keer. De studenten bij wie ik logeerde, woonden op een campus met zijn drieën op een kamer. Het was vakantie en één student was naar huis, zodat ik het vrije bed kon innemen. Het was voor mij onvoorstelbaar dat studenten in zo’n kleine kamer het hele jaar samen moesten leven, studeren, koken, eten, slapen… Hun gastvrijheid was verrassend en in 2007 keerde ik terug, dit keer naar het geboortestadje van één van hen, niet ver van Tsjeljabinsk.
Van Tsjeljabinsk trok ik naar Jekaterinenburg, waar de grens tussen Azië en Europa ligt. Via de Transsiberische spoorweg reed ik verder tot Novosibirsk, de hoofdstad van Siberië. Daar viel me de grootheid van de stad op. Zo’n brede lanen en moderne gebouwen verwachtte ik in Siberië niet te vinden.
Iedereen die ik in Rusland heb ontmoet, zei me bij het afscheid: ‘Kom terug!’
De stad Krasnojarsk is één van mijn favoriete Russische steden. De stad heeft iets speciaals en is echt gezellig. In de omgeving is er ook het wondermooie nationaal park Stolby. Het grijze Irkutsk is zijn tegenhanger, de enige reden om daar naartoe te gaan is het adembenemende Bajkalmeer. Trouwens, in 2007 kregen ze op het eiland Olchon (in het Bajkalmeer) voor het eerst elektriciteit. En zo verloor Olchon zijn bioscoop, die gesloten werd toen iedereen een televisie in huis haalde.
In 2009 ben ik naar Sint-Petersburg geweest, ongetwijfeld de mooiste en kleurrijkste stad van het land. In 2010 klom ik de beroemde Potemkin-trappen op in Odessa en bewonderde ik de Volga vanuit het witte Kremlin in Nizhny Novgorod.
De stad Perm lijkt me een slaperige stad, maar in de omgeving ligt het prachtige natuurpark Basegi, waar ik de eerste buitenlandse bezoeker was in vijftien jaar.
In 2011 bezocht ik Samara en Orenburg en beleefde ik dankzij mijn gastgezin een avontuurlijke week in Sochi, dat zich voorbereidde op de Olympische winterspelen van 2014.
Ik zag in Rusland paleizen en reusachtige monumenten, berkenwouden en bergen, verlaten mijndorpjes en moderne steden, historische slagvelden en voetbalwedstrijden. En ik heb gezwommen in het Bajkalmeer en heel veel gezweet in de banja… Ik ben ook naar enkele voormalige Sovjetrepublieken gereisd: Georgië (2006), Wit-Rusland (2008), Estland (2009). In Oekraïne (2008) bezocht ik Kiev, het rampgebied van Tsjernobyl, en de Krim, een prachtige regio aan de Zwarte Zee. Maar het is en blijft Rusland dat me het meest aantrekt. Wat is me bijgebleven? De enorme gastvrijheid van de mensen. Ik heb me bovendien nog nooit onveilig gevoeld in Rusland, in tegenstelling tot wat sommige mensen hier denken over dit prachtige land. Iedereen die ik in Rusland heb ontmoet, zei me bij het afscheid: ‘Kom terug!’ En ja, ik blijf teruggaan, want Rusland blijft me telkens weer verrassen’.
Zie hier de reisfoto’s van Kurt Lapere.
Praktische tips
‘Als ik naar Rusland reis, is het meestal voor een drietal weken. De gemiddelde kostprijs voor zo’n reis is ongeveer 1250 euro, inclusief vluchten, treintickets, excursies, overnachtingen en maaltijden.
Ik laat mijn visum regelen door de VisumCentrale. Maar elk jaar worden de regels strenger. Dit is vervelend en het hindert volgens mij de ontwikkeling van het toerisme in Rusland.
Ik reis met de rugzak en ik logeer meestal bij gastgezinnen of in jeugdherbergen.
Binnenlandse vluchten en treinen zijn relatief goedkoop. In slaaptreinen zijn er drie klasseniveaus: 1ste, 2de en 3de klasse. Een ‘platzkart’ (3de klasse) voorziet een slaapbank in een open afdeling. In een coupé (2de klasse) heeft men meer privacy. Het is een afgesloten ruimte met vier bedden: twee dienen tijdens de dag als zitbanken voor alle vier de reizigers en twee hangen erboven. Ik neem altijd coupé. In een 1ste klasse coupé reist men met zijn tweeën, maar dit is veel duurder.
In Moskou logeer ik meestal in Godzillas Hostel, volgens mij de beste jeugdherberg van Rusland. In vele andere steden zoek ik op voorhand gastgezinnen via het internet.’
Te gast bij Russen met Kurt
‘Datsja’
Een datsja is een eigen huisje met tuin buiten de stad. Het is niet de bedoeling om er alleen bloemen en groenten te kweken, maar ook om gasten te ontvangen en barbecue te houden. In de zomerperiode heb je een grote kans zo’n datsjaweekend met je gastgezin mee te maken.
‘Banja’
Russische sauna, met hete stoom en massage met een ‘venik” (‘bezem” in het Russisch), een bundel berkentakken met bladeren. Banja wordt altijd gecombineerd met wodka en vaak met een koud zwembad, met de bedoeling om diep te reinigen en de bloedcirculatie te stimuleren.
‘Sjasjlyk’
Russische BBQ voorziet meestal maar één vorm van het gebakken vlees, vierkante stukjes op een ijzerstok. Deze vorm van BBQ komt uit Georgië en de klare maaltijd heeft ook een Georgische naam ‘sjasjlyk’.
‘Wodka’
Komt op tafel omdat er een gast is. Bij wodka hoort ook een hele waaier maaltijden, altijd té veel voor een gewone lunch. Een gastgezin zal je in de meeste gevallen niet weg laten gaan tot je een beetje van alles geproefd hebt.
Wat denken we van elkaar?
Russen denken vaak dat Westerlingen niet van hen houden. Russische vrienden zegden mij na mijn eerste bezoek eens: ‘Zie je wel, wij zijn toch niet zo slecht hé.’ Er is ook soms wantrouwen. Maar als zij zien dat je geïnteresseerd bent in Rusland en je bovendien moeite doet om Russisch te praten, dan gaat er een boeiende wereld voor je open bij hen thuis. En wie er nog aan twijfelt, er lopen geen beren in de straten van Moskou!’
Ekaterina Verhees
