We bevonden ons op het erf van een ander huisnummer 21. Gelukkig blijkt het niet de eerste keer dat het hem overkomt. Hij blijft er rustig onder. Het huisnummer 21 in het volgende zijstraatje is wel het onze.
Het oorspronkelijke centrum van Chanty-Mansiejsk – nu de wijk Samorovo – ligt vlak naast de rivier Irtysj. Daar waar we met de bus aankwamen en per boot zullen vertrekken. De heuvel die we gisterenavond op moesten, die moeten we vandaag aan de andere zijde af om in het huidige centrum van Chanty-Mansiejsk te komen. 
Voor we daar geraken, worden we tegengehouden door een imposant gebouw: de Kathedraal van Christus' wederopstanding. De kerk stopte onze beweging, het uitzicht op de stad bevriest ons ter plaatse. Wanneer we ons uiteindelijk toch dreigen los te rukken, springen de klokken ter hulp. Ze luiden het einde van de kerkdienst in. De deuren openen zich. Een stroom vromen komt onze richting uit. Elk van hen, wanneer je het niet meer verwacht, zich nog een laatste keer omdraaiend om een kruis te slaan. De nagenoeg leeggestroomde kerk nodigt ons in zich uit. Een nadienst houdt één man en een twintigtal vrouwen binnenin. Hij zingt voor, zij antwoorden. Hun antwoord te zuiver en synchroon om geen opname te zijn. Niets van.
In het huidige centrum is de kindertuin de drukst bezochte plaats. Hij lijkt een berkenbos waarin recentelijk speeltuigen, standbeelden, fonteinen onderdoken. Ook een vijver met in het midden een muziekkapel vindt hier zijn onderkomen. Aan de rand van de vijver een man die keien die de vijver begrenzen, loswrikt. Ze vervolgens in het midden van de vijver projecteert. Slechts zelden raakt hij de bal. Zijn zoontje draagt extra keien aan. De door de keien opgewekte golfjes drijven de bal langzaam naar het eiland rond de muziekkapel. Een laatste reeks keien rondt hun werk af. De jongen bevrijdt de bal uit zijn benarde positie.
Het biljet voor het eerste deeltje van ons busbootreis kocht ik elektronisch. Vandaag kopen we in het busbootstation (hier речной вокзал of letterlijk vertaald rivierstation) de tickets voor het volgende traject. Zoals voor elke langereafstandsreis moet je ook voor een bootreis je paspoort voorleggen. Het elektronisch biljet kan pas morgen, net voor de afvaart, ingewisseld worden voor een ticket.
Bij het afwandelen van de kaai zien we hem liggen: de boot waarop we de volgende twee dagen zullen doorbrengen: een “meteoor”, draagvleugelboot van Russische makelij. Zonder al te veel in detail te gaan, komt het erop neer dat dit type boot is voorzien van (onderwater)vleugels die hem, vanaf een snelheid van ongeveer 40 km/h, uit het water optillen. Hierdoor haalt hij vervolgens een nog hogere snelheid, niet weggelegd voor gewone schepen.
Na nog even te verdwalen in het natuurreservaat dat oud en huidig centrum van elkaar scheidt, is het tijd om slapen te gaan. Morgen is vroeg dag.
Tekst en foto's: Lieven Vandenhole
