Naar Antipajoeta: Soergoet

Nov 22, 2019
Het monumentale theater van Soergoet
Het monumentale theater van Soergoet

Volgende morgen. Het eerste wat ons te doen staat, is ons autobusbiljet geprint krijgen. Het blijkt moeilijker dan verwacht. Na anderhalf uur ronddwalen, iedere keer de andere richting volgend zoals ons opgedragen door de laatste aan wie we het vroegen, vinden we toch een kopiecenter. Het ronddwalen heeft ons een goede eerste indruk gegeven van de stad. Het lijkt een splinternieuwe stad. Nieuwe gebouwen, nieuwe bussen, mooie en propere wegen. Zowel op de gebouwen als op de bussen duikt telkens hetzelfde woordje op: “nafte”(eigenlijk нефть, uit te spreken als njeft). Het is in de omgeving van Soergoet dat de immense olie- en gasvoorraden waarvan Tjoemen meeprofiteert, werden aangetroffen.

Ik wil naar de Ob toe. De uitleg is duidelijk. Autobus 45 is de meest frequente busverbinding in de richting van de Ob. Als je de bus aan de juiste halte verlaat, ben je maar tien minuutjes wandelen van de Ob vandaan. Wachten tot deze juiste halte, dat zit er niet in. De bus passeert aan Oud Soergoet, dat willen we zien. Het blijkt het Bokrijk van Soergoet .

De volgende bus 45 brengt ons wel in de buurt van de Ob. Maar welke richting moeten we uit? Vragen aan de eerste de beste voorbijganger? Hadden we beter niet gedaan. In plaats van te antwoorden op onze vraag, barst er een eindeloze woordenstroom los. Haar voorstel om mee te wandelen, wimpelen we af. We verhogen ons tempo. Oef, van haar zijn we af, … dachten we. Binnen de kortste keren staan we aan de oevers van de Ob. Nog geen vijf minuten later komt zij eraan. Opnieuw begint ze te ratelen. Een onuitputtelijke bron van woorden. Meer woorden in haar dan water in de Ob?


De Ob in Soergoet

De bus naar Chanty-Mansiejsk vertrekt aan een van de shopping centra die de stad rijk is. Misschien bestaan ze ook bij ons en heb ik ze over het hoofd gezien. Een parking, een paar voetbalvelden groot. Een enorm gebouw met daarin tientallen winkels, een supermarkt, een cinema, … Op de tweede verdieping een resem van eetgelegenheden verzameld rondom een gemeenschappelijk terras. Zelfs om te eten, hoef je het gebouw niet te verlaten. Je kan hier de hele dag doorbrengen.

De bus naar Chanty-Mansiejsk. De chauffeur vergelijkt ons paspoort met de gegevens op zijn lijst. De afdruk van het elektronisch biljet, daar vraagt hij niet om. Slechts zeven van de 52 plaatsen zijn bezet. Dit voor een busrit van meer dan 5 uur. We zijn net buiten het stadscentrum wanneer de telefoon van de chauffeur rinkelt. Iemand die de bus miste. De chauffeur is duidelijk: hij zal vijf minuten wachten en als de beller dronken blijkt, komt hij de bus niet op. Hij stopt op de pechstrook. Na exact vijf minuten zijn we opnieuw op weg. Zonder extra passagier.

Vlekkeloze wegen waaraan de onze niet kunnen tippen. Eindeloos natuurlandschap met af en toe in de verte een gasfakkel.

Eerste tussenstop. De chauffeur laat via de microfoon weten dat we hier tien minuten zullen stilstaan. Lang genoeg voor een koffie en een sigaret. De twee mannen die zonet aankwamen met de wagen richten zich tot mij. Of de bus naar een mij onbekende plaats al passeerde? Weet ik veel, ik kwam hier zelf pas aan. Ze hebben meer succes bij de volgende die ze aanspreken. Hij blijkt de tweede buschauffeur van onze bus. Ze vragen hem of een van beide de bus op kan zonder biljet. Natuurlijk niet, hij is dronken. Ze geven niet op. Met de ene hand een handdruk gevend, met de andere hand op het hart verzekerend dat hij zich voorbeeldig zal gedragen, komen ze tot een overeenkomst. Het laatste woord is aan de chauffeur: wanneer de extra passagier ook maar iets van problemen veroorzaakt, wordt hij onmiddellijk de bus afgegooid.

Tekst en foto's: Lieven Vandenhole

Lees het Dagboek uit Rusland

Vorig artikel Naar Antipajoeta: tweede treinreis
Volgend artikel De kat en de generaal – Nino Haratischwili