Bijna thuis. Maar wie zie ik daar? Is het de jongeling van daarstraks maar nu zonder hond? Inderdaad, hij groet me van ver en komt op me toegelopen. “Ik ben al anderhalf uur aan het proberen maar niemand wil sigaretten voor me kopen.” Eigenlijk wel leuk om te horen, maar dat mag ik natuurlijk niet laten blijken. Nog een laatste poging maar ook hier vangt bij bot.
Olga heeft me uitgenodigd om vanavond nog een laatste keer lang met elkaar te babbelen. Terwijl ze knoflook voorbereidt tot bewaring stelt ze vragen over Vlaanderen, over de universiteit in Krasnojarsk, … Maar zoals steeds beantwoordt ze ook mijn vragen.
De “boerderij” sluit geen twee maar drie huizen in zich. Rechts wonen Viktor en zijn vrouw, in het midden Olga en haar zoon, maar wie woont er links. Het linkerdeel van het huis, zo zegt ze, is eigendom van de bosinspectie. Vroeger was deze post permanent bemand. Zowel Viktor als zijn vrouw werkten daar. In het kader van centraliseringen werd deze post opgeheven en nu is hij enkel nog een buitenpost. Wanneer de inspectiedienst in de regio werkzaam is, wordt het huis gebruikt als tijdelijke uitvalsbasis.
Reeds van ver horen we hem aan komen, brallend tegen zichzelf. Hij opent het hekje en ik zou hem bijna niet herkennen. De man die me de eerste dag op het erf een vuurtje vroeg. Hij strompelt en waggelt naar de voordeur van Viktor en zijn vrouw. Hij vraagt om brood. Tot mijn verbazing laten ze hem zelfs even binnen. Zonder dat ik erom vraag, vertelt Olga me zijn verhaal. Hij werkte bij het geologisch instituut maar kon toen reeds niet van de drank blijven. Bij de besparingen was hij één van de eersten die werd ontslaan. Toen liep zijn drankprobleem volledig uit de hand. Binnen de kortste keren was hij niet enkel werkloos maar ook dakloos. Nu werkt hij heel onregelmatig bij een paar mensen in het dorp in de moestuin of voert hij kleine klusjes voor hen uit. Echt werken kan je het amper noemen, het komt er bijna op neer dat ze hem nu en dan wat geld toesteken. Hij slaapt eens hier, eens daar, in de zomermaanden ook wel eens onder de open hemel.
Voor ik de trein neem, wil ik me nog eventjes douchen. De treinreis is al een beproeving zonder stinkende medereizigers. Olga vindt het heel belangrijk dat ik een warme douche kan nemen. Hoewel ik herhaaldelijk zeg dat dit helemaal niet hoeft, draagt ze toch haar zoon op een emmer warm water in het vat boven de douchte te kappen. Dat is duidelijk niet naar zijn zin. Ik denk dat hij niet weet dat ik toch al vrij veel Russisch versta. “Wat is dat voor een man die zelfs geen koude douche kan nemen?”, brult hij tegen zijn moeder. De warme douche doet deugd.
Afscheid nemen is niet mijn ding. Toch klop ik eventjes aan bij Viktor en zijn vrouw. Weer die lange handdruk.
Olga staat erop me te vergezellen naar het station. Het wachten duurt lang. Wanneer de trein aankomt, moet het ook nu plots snel gaan. Rap nog een innige omhelzing met Olga en dan stevig doorstappen. Ik sta aan de verkeerde kant van het perron en dat is sowieso te kort om de trein volledig te ontvangen. Elke wagon die ik niet moet doorkruisen, is mooi meegenomen. Uiteindelijk zijn het er toch nog veertien geworden.
De weg weg van de verbeelding is een triestige weg.
Tekst en foto's: Lieven Vandenhole
