Rivieren. De Katoen is sinds Biejsk onze leidraad. Ze ontspruit uit het smeltwater van de gletsjers op een van de hoogste bergen van de autonome republiek Altaj. Na 750 kilometer zelfstandig reizen, stort ze zich uit in de Ob. De Katoen zal ons ook het grootste deel van vandaag begeleiden.
De autoweg R-256 – die Novosibirsk verbindt met Mongolië – volgt van Biesjk tot Oest-Sema de stroom van de Katoen. Dat je nog nooit van deze weg hebt gehoord, hoeft niet te verbazen. Pas sinds 1 januari 2018 mag zijn vroegere naam – M-52 – niet meer gebruikt worden. Jaren geleden werd beslist dat enkel verbindingswegen met Moskou de letter M in hun naam mogen dragen.
We halen hem een eerste keer in.
Een houten brug over de rivier. Je plaatst aan beide kanten van de brug een stoel. Op die stoel zet je een jongeling die aan elke voetganger die de brug kruist 50 roebel toegangsgeld vraagt. Welke toerist zal deze toch makkelijke bijverdienste in vraag stellen? Ook wij dus niet. We zijn de brug te ver afgewandeld en moeten voor de terugtocht opnieuw betalen? Toch iets te veel van het goede hoor! Het gemak waarmee we een voor ons “uitzonderlijk” gratis terugtocht in de wacht slepen, een indicatie van hoe officieel deze praktijk is?
We halen hem een tweede maal in.
Het landschap is zo indrukwekkend dat ons rijden met horten en stoten verloopt. Een glimp van een indrukwekkend keienstrand langs de Katoen. Stop.
Een eiland midden in de rivier – kunnen we daarheen? Proberen maar.
We halen hem een derde keer in.
Ter hoogte van het standbeeld van Vjatsjeslav Jakovlevitsj Sjisjkov – een ingenieur die voorbereidend onderzoek voor de aanleg van de R-256 uitvoerde, maar ook begenadigd schrijver – dient zich de mogelijkheid aan ons door de Katoen niet enkel te laten begeleiden maar haar ons te laten leiden (en ook wel een beetje lijden?) Om 13 uur is de volgende afvaart voorzien. Afwachten of er voldoende geïnteresseerden zijn. We hebben geluk. Een vierkoppige vriendengroep uit Omsk meldt zich aan om raftend een stukje van de Katoen af te dalen. Een minibusje – een raft vastgesnoerd op het dak – voert ons stroomopwaarts. Het lijden valt mee, ze is minder fel dan ze lijkt.
We halen hem een vierde keer in. De blik op oneindig peddelend. Is het Mongolië die hem roept? Of ligt zijn bestemming dieper Azië in? De roep is krachtig. Onze eenzame fietser heeft duidelijk geen tijd te verliezen. Nagenoeg zonder onderbreking in een gestadig tempo op zijn doel af.
Tekst en foto's: Lieven Vandenhole
