Leven, 2

Jul 2, 2018
Een gang
Een gang

Elke verdieping bestaat uit twee gangen die uitkomen op een centrale ruimte waarop ook de liften en de trappenhal uitgeven. Per gang heb je dertig kamers. Elke gang wordt in tweeën gesplitst door een brandvrije deur. Per stukje gang of dus ook per vijftien kamers is er een gemeenschappelijke keuken. In deze keuken kan je enkel eten bereiden. Een tafel of stoelen vind je er niet.

Wat de eigenlijke kamers betreft zijn er twee varianten. De eerste variant bestaat uit een vrij grote inkomhal waarop drie deuren uitgeven. De ene leidt naar een kleine badkamer. De andere twee naar een slaapkamer. In elk van deze identieke slaapkamers staan twee éénpersoonsbedden, één bureau met een stoel en één kleerkast. Daarmee is de slaapkamer nagenoeg volledig gevuld. In elke slaapkamer leven twee studenten. De inkomhal en de badkamer worden dus met zijn vieren gedeeld.

De tweede variant verschilt niet sterk van de eerste. De inkomhal is beduidend kleiner. Net voldoende om er de deur naar de badkamer en een kleerkast in te passen. De inkomhal gaat na anderhalve meter over in de slaapkamer. De slaapkamer is op de ontbrekende kleerkast na identiek aan die in de eerste variant. Van bij mijn aankomst verblijf ik in een dergelijke kamer. Omdat ik heb gevraagd alleen te leven, moet ik verhuizen. In mijn (slaap)kamer staan twee bedden. In degene naar waar ik verhuis zal er maar één staan.

“Waarom een radiografie van de longen als er geen klachten zijn?”
“Omdat de verantwoordelijke van het studentenverblijf me dat vroeg.”

De directrice weet hoe ze dingen gedaan kan krijgen. Voor ik mag verhuizen, moet de administratieve winkel in orde gebracht.

- Een stempel van de dienst “registratie” die bevestigt dat je geregistreerd bent in Rusland. Om deze stempel te bemachtigen moet je aan de hand van een door “de kassa” afgestempeld formulier aantonen dat je hebt betaald voor de dienstverlening van het internationaal departement. Dit departement regelt de hele administratieve procedure om als buitenlander in Rusland te kunnen studeren.

- Na het voorleggen van de stempel van de dienst registratie vult de verantwoordelijke van het studentenverblijf een formulier in waarop de kostprijs van je verblijf wordt vermeld. Nu heb je opnieuw een stempel nodig van “de kassa”. Deze bewijst dat je hebt betaald.

- De kopie van mijn attest van ziekteverzekering – die heb je nodig om een visum te verkrijgen – voldoet niet. Het attest is in het Engels opgesteld en moet beëdigd vertaald worden. Een diepe zucht verricht wonderen. Het Engelse attest volstaat toch als ik een foto van mijn longen laat nemen. Hoe een foto een beëdigde vertaling van een attest - waarin met geen woord over mijn longen wordt gerept - kan vervangen, is me niet duidelijk. Wel duidelijk is dat die foto minder omslachtig zal zijn dan de vertaling. Toch? Op weg dus naar het ziekenhuis.

- De foto heeft wat voeten in de aarde - dit mag je hier ook letterlijk nemen. Hoewel het op een papiertje neergeschreven adres, maar één huisnummer afwijkt, slaag ik er toch in te “verdwalen” in de bossen op de campus.

Lieven Vandenhole
Lieven Vandenhole

Eens het ziekenhuis gevonden, verloopt alles verbazend vlot. De receptionisten verstaan me (hoe is dat nu mogelijk?), vragen of een half uurtje wachten geen probleem is en verwijzen me onmiddellijk door naar de juiste consultatieruimte. Het half uurtje wordt nog geen tien minuten. Een verpleegkundige opent de deur van de radiografie en nodigt me binnen uit. Ze is heel vriendelijk, vraagt me wat mijn klachten zijn. Als ik daarop ontkennend antwoord, kijkt ze met niet begrijpend aan. Ook zij heeft mijn Russisch wel begrepen hoor (amai).

“Maar waarom een radiografie van de longen als er geen klachten zijn?”

“Tja, omdat de verantwoordelijke van het studentenverblijf me dat vroeg.”

“Ok, dat is begrepen. Dan mag je je nu volledig uitkleden.”

Volledig vind ik wel raar maar als ze dat vragen zal ik het maar doen zeker? Wanneer zij en haar intussen aangekomen collega merken dat ik mijn broek begin los te knopen, beginnen ze te lachen.

“Enkel het bovenlichaam moet volledig ontkleed worden”, verbeteren (?) ze zich.

Wanneer de eerste foto al genomen is, hoor ik hoe ook zij nog steeds plezier hebben over de spraakverwarring.

Na vijf minuutjes wachten, heb ik het diagnostisch verslag van de dokter in mijn handen. Ik lijd niet aan tuberculose.

Tekst en foto’s: Lieven Vandenhole

Lees het Dagboek uit Rusland

Vorig artikel Muizen
Volgend artikel Russen en Russinnen - Irina

Maart 2024

Ons steunen

Deel je Trakteer ons op een 
Spasibo bestaat zonder geld, maar niet zonder inspanning. Vind je een artikel leuk? Doneer voor een vrijwilligersvergoeding van je favoriete auteur. Elke cent telt!