Chakoesy

Mei 20, 2019

Chakoesy. Een piepklein gehucht (of is het enkel een kuuroord?) aan de noordoostelijke oever van het Bajkalmeer. Enkel via dit meer te bereiken. Per boot in de zomermaanden. Met de wagen in de gevorderde wintermaanden. En tussenin? Nagenoeg onbereikbaar. Januari is een twijfelmaand. Zal het ijs voldoende dik zijn om een wagen te dragen? Weinig toeristen op dit moment van het jaar dus. Oef. 

Onmiddellijk na aankomst spoeden onze medepassagiers zich landinwaarts. Wij dralen in het voorgeborchte van het paradijs.

Het paradijs. Niet iedereen mag het in. Vandaag zijn er zo weinig gegadigden dat je zelfs zonder reservering wordt toegelaten. Het dankt zijn bestaan aan een heetwaterbron in zijn onmiddellijke omgeving. Gemiddelde temperatuur van het opborrelende water: 47 °C. In de omkleedhut een stevige scheidingswand tussen het mannen- en vrouwengedeelte. In het achterdeel van deze hut twee segmenten van het warmste bad. De overgang van vrieskou naar heetwaterbad te abrupt. Een tintelend sidderend lichaam. Elk van de drie buitenbaden ietsje minder warm dan zijn buur. De restjes water op de niet ondergedompelde lichaamsdelen, vervriezen binnen de kortste keren. Heuse ijsblokjes in je hoofdhaar, minuscule ijsdruppels in je wimpers. 

Wanneer de chauffeur van de hovercraft net voor het afgesproken uur aankomt, begroet hij zijn passagiers met “welkom terug kuuroordtoeristen”. We zijn voltallig en kunnen vertrekken. Na een gedeelde dag kuuroord is de sfeer ontspannen. Het uit collega's bij de Russische spoorwegen bestaande vrouwengroepje is de gangmaker. Ik waan me terug in het Oost-Europa van de jaren negentig waar het devies luidde: “wat je hebt, zal je delen”. Tot de hen resterende thee is uitgeput, gaat een telkens opnieuw volgeschonken tas de hele hovercraft rond. 

Tekst en foto's: Lieven Vandenhole

Lees het Dagboek uit Rusland

Vorig artikel Op het Bajkalmeer
Volgend artikel Een dag van Ivan Denisovitsj – Aleksandr Solzjenitsyn