Het strand aan de Obse Zee is zeker in het weekend een populaire bestemming. De hele, bijna een uur durende, rit met de elektritsjka is de trein zo druk bezet dat ik recht mag staan. De weg van de treinhalte naar het eigenlijke strand ken ik beter dan die van het station van Blankenberge naar de zee. Op het strand hoor ik ze van ver aankomen. Vier Duitstaligen. Zoals het de academische wereld betaamt, is het vlakbij gelegen Akademgorodok een internationale omgeving.
De intentie te lezen houdt niet lang stand tegen de verleiding van een dutje. Na het dutje lonkt de “zee”. Ik vraag de dichtst bij gelegen strandgangers of ze mijn spullen even in de gaten houden. Een onbegrip uitdrukkende blik – natuurlijk heb ik mijn verzoek op een ongebruikelijke manier geformuleerd – gevolgd door een overtuigde bevestiging.
Na het zwemmen – intussen iets na vijven – is het tijd om naar huis te gaan. Op de trapjes met de rug naar het perron aan het lezen, verzonken in het verhaal, schrik ik wanneer me om een sigaret wordt gevraagd. Ik heb mijn pakje al uitgehaald en aangereikt wanneer ik merk dat ze wel heel jong zijn. Jongens nog, zelfs nog geen mannen in wording. Te laat om terug te krabbelen, geef ik hen er beiden een. Hopelijk overtreed ik hiermee niet enkel mijn eigen code maar ook nog eens een of andere wet.
De oma die samen met mij opstaat bij het horen van een aankomende trein heeft het sneller door dan mij: een goederentrein. De volgende is wel de onze. De deuren openen. Net op tijd weet hij zijn straalbezopen kameraad, die zittend op de treden tegen de deuren aanleunde, achteruit te trekken. Op zijn rug beland, spartelt deze tegen. Hij probeert zijn vorige houding te herstellen. Zijn lichtjes minder dronken maat voorkomt opnieuw dat hij het perron opdondert.
Toch maar een andere wagon. Ik kan zelfs zitten. Een paar haltes verderop stappen enkele bejaarden op. We zitten met zijn drieën op de bank. Van die drie zijn het de twee oudsten die hun plaats afstaan. De jonge, heel knappe verschijning doet alsof haar neus bloedt en blijft zitten. Nog deze week las ik op een Russische site met tips voor buitenlanders dat ouderen in Rusland met respect worden behandeld. Dat het een aanrader is je zitplaats spontaan aan hen af te staan.
Tekst en foto's: Lieven Vandenhole
